Late shift (2017)

Een film waarbij jij bepaalt of er een happy end is of juist niet. In ‘Late shift’ (op 21 juni eenmalig in zes Vue-bioscopen) stemmen de bezoekers wat er met de hoofdpersoon gebeurt. Is dit de toekomst van de bioscoopfilm?

Vroeg in de film moeten de kijkers al een beslissing nemen. Helpt hoofdpersoon Matt (Joe Sowerbutts), die op weg is naar zijn bijbaantje, een toerist die de weg kwijt is? Of doet hij dat niet en springt hij op de metro? Via de bijbehorende app kiest iedereen tussen deze twee opties. De meeste stemmen gelden, zoals het hoort in een rechtgeaarde democratie. De keuze blijft natuurlijk niet zonder gevolgen en zo krijgt de kijker van ‘Late shift’ meerdere keren een beslissingsmogelijkheid. Welke kant gaat het op met dit verhaal? Vechten of vluchten? Raakt Matt betrokken bij een overval, en op welke manier? En hoe gaat het met zijn vriendin?

Happy end
We mogen het niet verraden, maar zelfs al zouden we dat willen: we kunnen het niet, want de uitkomst van de film is afhankelijk van wat er gestemd wordt. Er zijn liefst zeven verschillende eindes gefilmd en in de ene bioscoop krijg je dus een ander einde dan in een naburige stad. Dat wil niet zeggen dat jij volledig tevreden zult zijn. Je zult maar van happy ends houden en in een zaal zitten waar iedereen stemt voor een noodlottig einde voor de hoofdpersoon. Dan is democratie ineens niet meer zo’n fijn systeem...

Nieuwe foefjes
‘Late shift’ is een nieuwe poging om publiek naar de bioscopen te lokken. De bezoekersaantallen stijgen lichtjes, maar blijft dat zo? Nu huiskamer-tv’s steeds groter worden en bijna de hele muur bedekken, telt de meerwaarde van een groot doek niet meer zo. Met nieuwe foefjes zoals 3D, zalen met extra beeld- en geluidskwaliteit en virtual reality moeten de toeschouwers verbaasd worden, zodat ze de prijs van het entreekaartje betalen. In 2013 probeerde de Nederlandse film ‘App’ de film ook interactiever te maken. Via een speciale app kreeg de kijker weliswaar geen invloed op de film, maar wel een tweede scherm met extra filmpjes en achtergronden. ‘Late shift’ gaat een stapje verder. Dat maakt het nu nieuw en anders, maar deze manier van filmen is net als bij virtual reality een kostbare aangelegenheid. Er moeten immers extra scènes geschreven en gefilmd worden.

Gimmick
Voorlopig lijkt ‘Late shift’ vooral een leuke gimmick. Het is leuk om te zien of de film de richting op gaat die jij gestemd hebt. Maar het is iets wat een of twee keer werkt omdat het nieuw is, maar al snel aan kracht verliest. En meestal hebben regisseurs al goed nagedacht over de lijn van hun film en is het dus de vraag of het er beter op wordt als er een zijpad ingeslagen wordt of een ander eind komt. Was ‘Titanic’ een betere film geweest als het schip niet tegen de ijsberg was gevaren? Zou ‘Finding Nemo’ leuk zijn als Dory door alle stemmers geen last van haar kortetermijngeheugen zou hebben maar achterstevoren zou spreken, en kun je je een ander einde van ‘The sixth sense’ voorstellen?