Gerard Joling geeft in de reallifesoap Only Joling een inkijkje in zijn leven en carrière. Hij laat alles zien: ‘Er is niets dat ik er absoluut niet in wilde hebben.’
Gerard Joling draait zich om. “Welk woord gebruiken jullie voor mij, ‘narrig’?” vraagt hij aan de werknemers van zijn management. “Kattig!” klinkt het in koor. “Het is confronterend dat ik niet altijd aardig ben voor de mensen die hard voor me werken”, zegt hij. “Maar je bent vaak het kribbigst tegen mensen van wie je houdt, toch?” Ook deze kant van zichzelf laat Joling zien in zijn nieuwe reallifesoap. Om de kijker een zo echt mogelijk beeld van zijn leven te geven.
Waarom wilde je ‘Only Joling’ maken?
“Ik vier in 2025 een paar jubilea: ik word 65, zit veertig jaar in het vak en presenteerde zo’n dertig jaar geleden mijn eerste televisieprogramma. In 2004 had ik ook een reallifesoap die Only Joling heette. Waar ik toen alleen een telefoontje had waarmee ik kon bellen, kunnen we nu laten zien hoe ik bezig ben met Facebook, X, Instagram, TikTok, mijn YouTubekanaal en Snapchat, de hele rataplan. Ik heb zo’n anderhalf miljoen volgers, dat is een behoorlijk aantal. Ik ben trots op Only Joling en hoop dat de kijkers het leuk vinden.”
Wat wil je de kijker meegeven?
“Een kijkje achter de schermen. Een optreden ziet er altijd heel gelikt uit, maar daar gaat heel wat aan vooraf. Mensen hebben geen idee wat er in de catacomben gebeurt, als ik twee minuten de tijd heb om me om te kleden. Dan staat er iemand met een föhn me droog te blazen, een ander vervangt de batterijen van mijn oortje, een derde doet mijn haar, weer een ander poedert m’n gezicht en tenslotte staat er iemand klaar met de microfoon omdat ik weer het podium op moet. Ik ben doorgaans een aardige en gezellige man, maar bij het kijken van de beelden vond ik het confronterend om te zien hoe narrig ik soms ben tegen mijn omgeving. Als m’n manager me ’s ochtends komt halen, ben ik op het chagrijnige af. Ik ben een beetje een diesel: ik moet even op gang komen. Als ik eenmaal op stoom ben, ga ik als de brandweer. Dat is de reden dat ik de afgelopen twintig jaar niet meer voor 12 uur ’s middags afspreek. Verder laat ik mijn normale leven zien, met kennissen en vrienden. Er is niets dat ik er absoluut niet in wilde hebben. De camera’s volgen me de hele dag door.”
Je staat ook stil bij je carrière. Heb je genoeg respect gekregen voor wat je hebt bereikt?
“Of ik echt de credits heb gekregen van collega’s weet ik niet. Daar ben ik ook niet mee bezig. Ik weet dat ik een harde werker ben. En wat mensen ook van mijn liedjes vinden, ik kan wél zingen. Dat is mijn grootste talent. Nummers van veertig jaar geleden zing ik nog steeds in dezelfde toonsoort. Wat dat betreft vind ik het jammer dat de waardering voor mijn ballads een beetje achterwege is gebleven. Ik heb veel rustige nummers uitgebracht die weinig deden. Jammer, maar ik heb nu eenmaal een feestimago. De mensen willen toch de vrolijkere liedjes als ‘Maak me gek’, ‘Shangri-la’ en ‘Ik hou d’r zo van’ horen. Daar heb ik geen moeite mee: ik vind het een compliment als het publiek enthousiast wordt. In de loop der tijd ben ik gevraagd voor allerlei programma’s, van Sterren dansen op het ijs tot The masked singer. Dus ik heb een dubbele carrière.”
