Jarenlang presenteerde Herman van der Zandt nieuws- en sportprogramma’s. Met plezier, maar toch verruilde hij de NOS voor KRO-NCRV, om het human-interestprogramma 'De reünie' te presenteren. ‘Er zijn zoveel paden te bewandelen.’
Ben je op de racefiets?
“Nee, op de vouwfiets. Die zit trouwens ook in het programma. Ik rijd op die fiets met Richard Groenendijk door Rotterdam. Dat was voor de filmploeg trouwens best lastig, die waren ons meerdere keren kwijt. Het programma is natuurlijk bekend, het bestaat immers al twintig jaar. Maar we hebben het wel een beetje veranderd. Aan het begin ga ik met de bekende Nederlander naar een locatie die voor hem of haar belangrijk is geweest. Met Fidan Ekiz wandel ik bijvoorbeeld door Rozenburg, waar ze vandaan komt. Met René van der Gijp loop ik door het Spartastadion en met Arjan Ederveen dwaal ik door Carré. Daarna is dan de reünie zelf met de klasgenoten of de musicalacteurs.”
Zijn het dan niet alleen maar schoolklassen?
“Dat is het andere grote verschil. Het uitgangspunt is nu de bekende kop, de BN’er, en die kiest zelf welke club mensen uit zijn verleden hij of zij wil terugzien. Mensen uit een periode die belangrijk is geweest. In het geval van Miljuschka Witzenhausen en Fidan Ekiz zijn dat inderdaad schoolklassen, maar voor bijvoorbeeld Arjan Ederveen zijn het de kinderen van de cast van de musical ‘Oliver’ en voor Richard Groenendijk de collega’s van een horecagelegenheid in Rotterdam. Wat voelden ze als ze daar binnenliepen en wat waren ze voor meisje of jongen?”
Hoe was jij zelf?
“Ik was wel nieuwsgierig naar de wereld, maar ik maakte me tegelijkertijd geen zorgen over waar ik terecht zou komen. Redelijk zorgeloos, dus. Ik heb een heel fijne jeugd gehad. Over het algemeen was ik vrij braaf. Ik zocht niet de randjes op van wat niet mocht en mijn vader had het ook wel laten weten als ik dat wel had gedaan.”
Heb je wel familiereünies gehad?
“Ook niet vaak, maar daar ben ik wel eens geweest. We hebben een vrij grote familie met een neven-en-nichtenreünie. Dat zijn er zo’n veertig en als we kinderen meenemen meer dan honderd. Iedereen krijgt dan een naamsticker. Ik ben Herman van Els, dat is mijn moeder. En mijn zoon, die een keer mee was, is dan Kees van Herman van Els. Die vond het net een kermis waarin hij was terechtgekomen.”
Wat brengen zulke familiedagen jou?
“Verbondenheid met de familie waar mijn moeder vandaan komt. En het idee dat je onderdeel uitmaakt van zo’n groter geheel is natuurlijk hartstikke fijn. We hebben een grote familie, dus er gaan ook veel mensen dood. Dan is het sneu om elkaar alleen maar te zien op begrafenissen. Op zulke dagen kunnen we ook eens een keer lachen met elkaar en bijpraten.”
Staan ze dan in de rij omdat je BN’er bent?
“Ik ben juist de minst spannende persoon op zo’n dag. De mensen zijn niet zo nieuwsgierig naar mij. Ze denken dat ze al weten wat ik doe.”
