Shell (2014)

Een man, z'n dochter en een tankstation; veel meer ingrediënten heeft dit Schotse familiedrama niet. De sfeer en ongrijpbare magie van de hoofdrolspeelster tillen deze kleine vertelling toch boven de middelmaat uit.

De zeventienjarige Shell (Chloe Pirrie) woont met haar zwijgzame vader Pete (Joseph Mawle) achter het tankstation dat ze runnen aan een afgelegen bergweg in de Schotse hooglanden. Shells moeder is er vele jaren eerder vandoor gegaan. Pete werkt in de garage, waar hij, gehinderd door epileptische aanvallen, gecrashte auto's uit elkaar haalt om de onderdelen te verkopen. Shell staat uren achtereen op klandizie te wachten in het schaars voorziene winkeltje en bedient de pomp voor de incidentele voorbijgangers. Het enige contact dat Shell heeft met de buitenwereld loopt via die klanten. Zo is er de pas gescheiden Hugh (Michael Smiley), die elke maand langsrijdt op weg naar zijn ex en kinderen. Dan is er ook nog de jonge Adam (Iain De Caestecker), die Shell uitnodigt voor een tochtje. Zij blijft echter liever op haar post om haar vader te helpen. Een botsing van een stel uit de grote stad met een hert is de voorbode dat er iets gaat veranderen.

Dromerige blik
Debuterend speelfilmregisseur Scott Graham won in 2008 een Britse filmprijs voor zijn korte film 'Shell'. Dat verhaal heeft hij daarna uitgewerkt tot deze sfeervolle speelfilm. De naam Shell (van Shelley) past natuurlijk goed bij een meisje dat bij een pompstation woont en werkt. Zelf associeert ze haar naam met de zee, die ze nooit zag. De relatie met haar vader is liefdevol, maar tegelijk verstikkend. De pracht van het landschap, met het fraaie uitzicht op een bergmeer, trekt je als kijker langzaam vanuit je bioscoopstoel de hooglanden in. De dromerige blik van Shell houdt je daar vast, maar de ontwikkelingen in het verhaal doen je verlangen samen met Shell het geïsoleerde bestaan te ontvluchten. Het boek 'The heart is a lonely hunter' van Carson McCullers, dat Shell cadeau krijgt, zet haar aan het denken over haar leven. 'Shell' is geen makkelijke kost; het verhaal verloopt traag, veel dialoog is er niet en de ontwikkelingen verlopen subtiel. Een onoplettende kijker zou het verhaal zelfs 'deprimerend' kunnen noemen, maar uiteindelijk is de term 'hoopvol' meer op zijn plaats.