Anni Felici (2014)

De Italiaanse filmmaker Daniele Luchetti verwerkt elementen uit zijn eigen jeugd in de humoristische familie-geschiedenis 'Anni felici'. Een kunstenaar en zijn vrouw gaan hierin door een crisis, gezien door de ogen van hun zoon.

Kunstenaar Guido (Kim Rossi Stuart) is vaak langdurig in zijn atelier in Rome aan het werk met veelal knappe vrouwelijke modellen. Zijn zoontjes Dario en Paolo komen graag kijken, maar worden weggestuurd zodra het echte werk begint. Dan smeert Guido namelijk zijn naakte modellen in met gips, om later uit de ontstane vormen lampenkappen te fabriceren. Zijn vrouw Serena (Micaela Ramazzotti) is niet erg enthousiast over deze kunst, maar ze houdt van Guido en blijft hem steunen. Dan krijgt hij opeens, via de bevriende galeriehoudster Helke (Martina Gedeck), de kans om zijn werk te tonen op een belangrijke kunsttentoonstelling in Milaan. Samen met zijn modellen bereidt hij een performance voor, maar op de dag zelf loopt niet alles zoals gepland. De kritieken in de pers zijn niet erg lovend en Guido ziet zijn ambities in de kiem gesmoord. Tot overmaat van ramp besluit Serena dan ook nog om met de kinderen naar een feministisch vakantiekamp te vertrekken.

Lieve en vrolijke film
Filmmaker Daniele Luchetti kreeg in 2007 bekendheid met zijn familiedrama 'Mio fratello è figlio unico'. Ook de opvolger 'La nostra vita' uit 2010 ging over familieleven, en 'Anni felici' past dus prima in dat rijtje. Deze laatste is echter de meest persoonlijke van deze drie producties. De beide Italiaanse hoofdrolspelers uit 'Anni felici' zijn vooral in hun thuisland bekend, waar de Duitse Martina Gedeck meer internationale roem verwierf met onder meer 'Bella Martha', 'Das Leben der anderen' en 'The good shepherd'. De titel 'Anni felici' ('De gelukkige jaren') slaat op de periode in de jaren zeventig waarin de film zich afspeelt. Hoewel de beide ouders het niet altijd even gemakkelijk hadden, mede door de driehoeksverhouding met Helke, was dit een gelukkige tijd voor de jonge Dario. Door zijn ogen wordt alles beleefd. Als alter ego van de filmmaker vertelt hij het verhaal vanuit zijn latere volwassenheid in melancholieke termen. Het geheel levert een lieve film op zonder al te scherpe kantjes die met een vrolijk en nostalgisch sausje overgoten is.