Much loved (2016)

Regisseur Nabil Ayouch heeft met ‘Much loved’ flink zijn nek uitgestoken. Hij vertelt in deze controversiële film het meeslepende verhaal van enkele Marokkaanse vrouwen die in Marrakech in de prostitutie werken.

Vorig jaar beleefde ‘Much loved’ zijn wereldpremière op het filmfestival van Cannes. Kort daarna werd de film in Marokko verboden, want de realistisch ogende speelfilm bracht de autoriteiten aldaar in grote verlegenheid. Hoewel er amper naakt in de film te zien is, werd de maker aangeklaagd wegens pornografie. In een film over prostituees kan het natuurlijk niet anders dan dat seks een belangrijk onderwerp is, maar het aantal (decente) seksscènes is op de vingers van één hand te tellen. De film gaat dan ook meer over de leef- en werkomstandigheden van de hoofdpersonen. Noha (Loubna Abidar), Randa (Asmaa Lazrak) en Soukaina (Halima Karaouane) zijn ervaren dames uit het vak, die zich van het ene feest naar de volgende cliënt laten rijden door hun chauffeur c.q. helper Said (Abdellah Didane). ‘s Nachts wordt er gefeest, gedronken, gedanst en geneukt met rijke Arabieren of Europeanen, overdag slapen de dames hun roes uit, tellen ze hun verdiende geld en reageren ze hun frustraties op elkaar af.

Bedreigingen
Hoewel het geld bij de dames bij tijd en wijle binnenstroomt, vliegt het er even snel ook weer uit; portiers van nachtclubs, foute vriendjes, corrupte agenten en hebberige familieleden leggen allemaal een claim op de zuurverdiende dirhams. Als ‘Much loved’ één ding laat zien is het de hypocrisie van diverse partijen. Familie verstoot hun eigen dochter, maar accepteert wel het geld uit de nachtelijke verdiensten; klanten huren een meisje voor een nacht om hun homoseksualiteit te verbloemen; agenten kijken de andere kant op als er geld of vleselijke lusten tegenover staan, etc. Ayouch strijkt met deze film menigeen tegen de haren in en zowel de filmmaker als de hoofdrolspeelsters kregen na vertoning bedreigingen. De hoofdrollen worden vertolkt door amateuractrices, om het realiteitsgehalte te verhogen. De dames spelen hun rol echter met verve en vooral Loubna Abidar maakt indruk. Jammer is wel dat de vrouwen weinig achtergrond meekrijgen; wie zijn ze en waar komen ze vandaan? Het eind stelt wat teleur, maar dat doet niets af aan de feministische boodschap van de film.