The assassin (2016)

De Taiwanese filmmaker Hou Hsiao-hsien waagt zich aan het populaire Chinese wuxia-genre: films vol martial arts. Een negende-eeuws meisje wordt opgeleid tot moordenaar en moet haar ex-geliefde doden.

Chinese wuxia-films, martialartsfilms vol zwaardgevechten, kregen pas kort na de millenniumwisseling stevig voet aan de grond in het westen. Met name de energieke en visueel verbluffende films ‘Crouching tiger, hidden dragon’ van Ang Lee, en ‘Hero’ en ‘House of Flying Daggers’, beide van Zhang Yimou, waren goed voor vele prijzen en groot commercieel succes. Het is opmerkelijk dat de Taiwanese regisseur Hou Hsiao-hsien zich nu ook aan dit genre waagt. Hou Hsiao-hsien, maker van onder meer ‘Goodbye south, goodbye’, ‘Millennium mambo’ en ‘Three times’, staat niet bekend om acties vol vaart, maar meer om zijn lage tempo en verstilde scènes. Zijn film ‘The assassin’ is gebaseerd op een eeuwenoud verhaal en speelt in de negende eeuw, ten tijde van de Tang-dynastie. De tienjarige Nie-Yinniang wordt ontvoerd en door een non jarenlang getraind in de oosterse vechtkunst en opgeleid tot moordenaar om uiteindelijk haar ex-geliefde Tian (Chang Chen) te moeten doden.

Slaapverwekkend
Gezegd moet worden dat ‘The assassin’ er prachtig uitziet. De aankleding is geweldig en de locaties – de film werd deels opgenomen in Noord-Oost China – zijn soms van een onaardse schoonheid. De beide hoofdrolspelers, Shu Qi en Chang Chen, zijn ook niet misplaatst in deze visuele traktatie. Ze waren eerder al samen te zien in Hou’s ‘Three times’, zij stond in ‘The transporter’ en hij onder andere in Kim Ki-duks ‘Breath’. Waar het misgaat in deze film is in het script en het tempo. Het verhaal heeft ongetwijfeld een kop en een staart, maar als kijker krijg je daar lastig een vinger achter. Misschien kan een Chinees die op de hoogte is van de negende-eeuwse literatuur er nog iets van maken, maar voor een westerling is deze film volkomen onbegrijpelijk. De weinige vechtscènes die er zijn duren niet lang en vaak is het onduidelijk wie er nu tegen wie knokt. De personages komen niet tot leven en de traagheid en het gebrek aan dialoog helpen dan niet mee om wakker te blijven.