Finding Dory (2016)

Hoe mooi ‘Finding Dory’ ook getekend is, inhoudelijk voelt de film als een herhalingsoefening, als ‘Finding Nemo 2’. Het script is voor Pixar-begrippen niet inventief genoeg en bevat te weinig emotie. Animatieliefhebbers vissen achter het net.

Het enige dat ik onthoud, is dat ik alles vergeet”, zegt de blauwe doktersvis Dory. Ze heeft namelijk last van haar kortetermijngeheugen en vergeet alles direct. Ons geheugen is juist heel goed en we weten nog precies hoeveel indruk ‘Finding Nemo’ in 2003 op ons maakte met zijn heerlijke verhaal vol familieliefde en de kleurrijk gevisualiseerde onderwaterwereld. ‘Finding Dory’ is nog steeds een prachtig plaatjesboek, maar waar in 2003 het tekenen van de wereld ónder water met zijn specifiek gefilterde licht een unieke prestatie was, is dat inmiddels veel gewoner. Daardoor neemt de impact flink af en kijk je niet meer met open mond naar het bioscoopdoek. Dit hebben we al eerder eens gezien, dertien jaar geleden.

Herhaling van zetten
Ook qua verhaal is ‘Finding Dory’ een herhaling van zetten. Waar in de eerste film Nemo gevonden moest worden, zoekt Dory hier haar ouders. Veel bekenden komen weer langs, zoals de grote mantarog, de coole schildpad en de hoofdrol-spelers zelf: Dory, Nemo en Marlin. En in ‘Finding Nemo’ moest Nemo ontsnappen uit een aquarium en dat is in deze film uitvergroot naar een soort dolfinarium met enorme waterbassins. Dat rekt de schaal wat op, maar maakt de impact tegenstrijdig genoeg juist kleiner. Want door alles uit te vergroten, valt de aandacht voor de karakters een beetje weg. Als kleine visjes vallen Dory, Marlin en Nemo nauwelijks op tussen alle vissen in de grote pretparkbassins. En hun vele pogingen om van de ene plek naar de andere te komen, leveren weliswaar veel actie op, maar de emotionele impact ontbreekt.

Verwend?
Misschien zijn we verwend door Pixar-successen als ‘Monsters, Inc.’, ‘Up’, ‘Wall-E’ en ‘Inside out’, maar er lijkt wat ideeënarmoede te ontstaan. Inmiddels zet de animatiefabriek vooral in op sequels. De vervolgen op ‘Toy story’ waren sterk, maar ‘Cars 2’ was volslagen overbodig en ook ‘Monsters university’ verbleekte bij zijn voorganger. We houden dus ons hart vast met alle vervolgen die nog op stapel staan, zoals: ‘Cars 3’ (2017), ‘Toy story 4’ (2018) en ‘The incredibles 2’ (2019). Laten we hopen dat Pixar niet reeds z’n hele ideeën-vijver heeft leeggevist en snel weer met sprankelende en emotionele films komt.