Pete's dragon (2016)

Het weesjongetje Pete wordt in het bos liefdevol opgevoed door de draak Elliot. Maar wanneer mensen het verwilderde jongetje vinden, moet hij zich afvragen waar hij nu eigenlijk thuishoort, in de warme familiefilm ‘Pete’s dragon’.

In 1977 kwam de originele versie van ‘Pete’s dragon’ uit, een Disney-film over een jongen die vriendschap sloot met een draak. Het was een live-actionfilm, waarbij de draak er later in werd getekend. Het resultaat had een bepaalde charme, maar met een simpel getekende stripdraak kom je veertig jaar later natuurlijk niet meer weg. De draak moet levensecht zijn, op een natuurlijke manier in z’n omgeving opgaan, en een realistische interactie hebben met de mensen in de film. Op die punten kunnen we duidelijk zijn: de draak Elliot is écht in deze 2016-versie. Hij ziet er fantastisch uit, op een onopvallende manier.

Door draak opgevoed
De vijfjarige Pete (Oakes Fegley) zit bij zijn ouders in de auto op een verlaten bosweg, als er een hert voor de wagen opduikt. De auto wijkt uit, slaat over de kop en zowel Pete’s vader als moeder komen om het leven. Pete lijkt ten dode opgeschreven in het gevaarlijke bos… Tot plots de draak Elliot verschijnt, die zich over Jake ontfermt.

Knipogen naar klassiekers
De eerste versie uit 1977 was aardig, maar geen onverbiddelijke Disney-klassieker a la ‘Sneeuwwitje’ of ‘The lion king’. De nieuwe versie heeft een paar mooie knipogen naar dergelijke klassieke jeugdfilms. Want Pete is natuurlijk een soort Mowgli uit ‘The jungle book’. De plot van ‘bovennatuurlijk wezen sluit vriendschap met een jongetje’ kennen we van ‘E.T.’ (de draak heet ook nog Elliot) en de vliegscènes met Pete op de rug van Elliot doen sterk denken aan ‘The neverending story’.

Onbeschaamd naïef
Bij het kijken naar ‘Pete’s dragon’ is het als volwassene wel belangrijk dat je je innerlijke kind vindt. De sfeer is onbeschaamd naïef en blijmoedig; voor sarcasme of ironie is geen plaats. Vanaf het moment dat je door de ogen van een kind kunt kijken (duurde bij ons zo’n twintig minuten) geniet je ook als oudere kijker en accepteer je de magisch-realistische wereld. Want het fictieve stadje Millhaven is compleet verstoken van smartphones, internet en computers.

Toch speelt de film zich in het nu af, Millhaven is gewoon zo’n plaatsje waar de tijd lijkt stil te staan. Dat is eigenlijk slim bedacht door de makers: aan de ene kant roept zo’n ouderwets stadje een nostalgisch, warm gevoel op
en aan de andere kant is zo’n oplossing ook nodig, want in een moderne plaats zou Elliot de draak allang door toeschouwers zijn gefilmd met hun smartphone en subiet viral gaan. Nu is Elliots aanblik louter op het netvlies gebrand van degenen die erbij waren. Zo blijft de legende intact.