Mal de pierres (2016)

Oscarwinnares Marion Cotillard speelt de hoofdrol in het romantische drama ‘Mal de pierres’. Een eigenzinnige vrouw met een liefdeloos huwelijk ontmoet in een Zwitsers kuuroord een intrigerende gewonde militair.

De Franse actrice Marion Cotillard heeft de rollen voor het uitkiezen, sinds ze in 2008 een Oscar won voor haar rol van Edith Piaf in ‘La môme’. Ze wisselt sindsdien grote Hollywoodfilms als ‘Inception’ en ‘The dark knight rises’ af met kleine Franse titels als ‘De rouille et d’os’ en ‘Deux jours, une nuit’. In januari zal ze te zien zijn in de IMAX-productie ‘Assassin’s creed’ met Michael Fassbender, maar nu kun je haar zien in het drama ‘Mal de pierres’, naar de roman ‘Het huis in de Via Manno’ van Milena Agus. De Franse actrice en regisseuse Nicole Garcia (‘Un beau dimanche’) schreef mee aan het scenario en regisseerde de film. Het verhaal is gegoten in de vorm van een raamvertelling, waarbij een mysterieuze gebeurtenis in het heden de aanleiding vormt het verleden in te duiken. Wanneer Gabrielle (Marion Cotillard) met haar man José (Alex Brendemühl) en zoontje onderweg is naar een pianoconcours waar haar zoontje zal spelen, stapt ze ergens in Nice onverwacht uit de auto. Ze herkent een bepaalde straatnaam en belt verwachtingsvol aan bij een geheimzinnig appartement.

Liefdesverhaaltje
In haar jonge jaren was Gabrielle een lastige dochter voor haar ouders. Ze was eigenzinnig en gedroeg zich vreemd. Om haar toch nog aan de man te kunnen brengen, werd ze uitgehuwelijkt aan een Spaanse landarbeider. Gabrielle wilde dit niet, maar het alternatief was het gekkenhuis. Hoewel het huwelijk moeizaam van start ging, vonden ze langzaam een manier om met elkaar om te gaan. Tot Gabrielle ziek werd en last kreeg van nierstenen. Een kuur van zes weken in een Zwitserse kliniek moest haar er weer bovenop helpen. Daar kwam ze echter in contact met de aantrekkelijke luitenant André, die herstellende was van oorlogsverwondingen. Het verhaal is weinig origineel en niet erg diepgaand. Het personage Gabrielle is te vlak en afstandelijk neergezet om in mee te leven. Het verloop van de tijd is bovendien niet altijd duidelijk. Cotillard slaagt er helaas niet in de film boven de middelmaat te doen uitstijgen.