Poesía sin fin (2017)

De Chileense acteur, stripschrijver en filmmaker Alejandro Jodorowsky schetst in zijn ‘Poesía sin fin’ een kunstzinnig en oogstrelend beeld van zijn eigen jonge jaren in het kunstenaarsmilieu van Chili in de jaren veertig en vijftig.

Wie Jodorowsky niet kent, hoeft zich niet te schamen, maar het is zeker een naam die het verdient te worden onthouden. Alejandro Jodorowsky stimuleert dat zelf ook, want hij maakte in 2013 de autobiografische film ‘La danza de la realidad’, waarin hij zijn eigen jeugd in Chili weergaf. ‘Poesía sin fin’ is het vervolg daarop, maar kan prima los bekeken worden, en is het tweede deel van wat een vijfdelige reeks over zijn leven moet worden. Jodorowsky werd eind jaren twintig geboren in Chili. ‘Poesía sin fin’ richt zich op de tijd dat hij als twintiger in de kunstscene in Santiago vertoefde. De film eindigt met zijn vertrek naar Parijs, waar hij bevriend zou raken met mensen als mimespeler Marcel Marceau, surrealisten Topor en Arrabal en striptekenaar Moebius. In de jaren zeventig maakte hij de veelgeroemde films ‘El topo’ en ‘The holy mountain’. Ook legde hij contact met Salvador Dalí, Orson Welles en Pink Floyd voor de verfilming van het boek ‘Dune’, maar dat project ketste af. Met Moebius schreef hij later de magistrale fantasystripreeks ‘De Incal’.

Visueel cadeautje
Als tiener botst Alejandro met zijn liefdeloze, conservatieve vader (Brontis Jodorowsky), die een winkel heeft. Zijn vertrek naar het artistieke milieu in de hoofdstad opent zijn ogen. De nu volwassen Alejandro (Adan Jodorowsky) komt daar in contact met bekende Chileense kunstenaars en dichter Enrique Lihn (Leandro Taub). Ook ontmoet hij zijn muze Stella Díaz Varín (Pamela Flores). Jodorowsky brengt dit alles op eigenzinnige, creatieve wijze in beeld. Zo filmde hij de straat waar hij in de jaren dertig opgroeide. Het huidige straatbeeld onttrekt hij aan het zicht door grote zwart-witfoto’s van vroeger voor de moderne gevels te schuiven. Tegen het eind toont de film een prachtige parade van duizend dansende, als duivels en skeletten verklede figuranten. Jodorowsky toont zijn eigenzinnigheid ook door Alejandro’s moeder (een dubbelrol van operazangeres Pamela Flores) al haar regels tekst te laten zingen. Voor sommigen is deze film wellicht te ‘vreemd’, maar voor kunstliefhebbers is het een visueel cadeautje.