T2 trainspotting (2017)

De Schotse junkies Renton, Spud, Begbie en Simon uit ‘Trainspotting’ zijn na twintig jaar terug. Ouder, maar ook wijzer?

In 1996 kwam ‘Trainspotting’ uit. De film, over het treurige verslaafdenbestaan van een stel Schotse jongeren, maakte een overdonderende indruk. Het gegeven klinkt topzwaar en de film had ook zeker dramatische momenten, maar de kracht zat hem in een mix van zwarte humor, een hippe soundtrack, hallucinerende beelden en, boven alles, de wil om te leven: ‘Choose life’ was dan ook het motto.

En nu is het ruim twintig jaar later. Na al die tijd in Amsterdam te hebben gewoond keert Renton (Ewan McGregor) terug naar Edinburgh, waar Spud (Ewen Bremner) nog steeds een junkiebestaan leidt, en Simon (Jonny Lee Miller) een café wil ombouwen tot bordeel. De labiele Begbie (Robert Carlyle) breekt uit de gevangenis om bloederig wraak te nemen op Renton, die er aan het eind van
de eerste film met hun geld vandoor ging.

Regisseur Danny Boyle schotelt ons weer juweeltjes van scènes voor. Zoals die waarin Spud een zelfmoordpoging onderneemt door een plastic zak om zijn hoofd te binden, en Renton hem op het nippertje redt. Dat wordt op prachtige wijze in beeld gebracht. De hilarische apotheose van die scène is dat Spud moet kotsen... Terwijl die zak nog om zijn hoofd zit. Dat is typisch ‘Trainspotting’: geweldig gefilmde misère, afgemaakt met een flinke scheut zwarte humor.

Ook de muziek speelt weer een belangrijke rol. Dit vervolg heeft wederom de vinger aan de pols wat nieuwe bandjes betreft (o.a. The Rubberbandits en The Young Fathers), maar het zijn een paar oude klassiekers die kippenvel veroorzaken. Queens ‘Radio Ga Ga’ in een stampvolle discotheek, en ‘Relax’ van Frankie goes to Hollywood tijdens een intense achtervolging tussen Begbie en Renton.

De film doet dus veel goed, en hij raakt ons ook... Maar misschien niet op de manier waarop je zou willen. Wat vooral naar voren komt, is het besef van ouder worden en van onvervulde dromen. Toen we meer dan twintig jaar geleden naar de jonge branieschoppers keken, lag de hele wereld voor hun open, alles was nog mogelijk. Nu is er het besef dat het viertal niet goed is terechtgekomen. Dat doet pijn, want je bent van die personages gaan houden. Plus het feit dat ze geen twintigers meer zijn, maar veertigers. Dat is een reality-check, want ook de kijker is twintig jaar ouder geworden.

Vaak ga je naar de bioscoop om je in een fantasiewereld onder te dompelen, maar nu word je met de neus op de feiten gedrukt. Ook wij hebben onze jeugd verloren, en wellicht een paar dromen die we destijds hadden. ‘T2 Trainspotting’ is wederom een wervelende cocktail vol humor en drama, maar die scheut weemoed die er nu inzit, geeft het toch een wat bittere nasmaak.