Sherlock Gnomes (2018)

The gnomes are back in town! In deze tweede animatiefilm met tuinkabouters lost de beroemde speurder Sherlock Gnomes de verdwijning van vele tuinkabouters op. “Elementary, my dear gnome…”

In 2011 verscheen ‘Gnomeo & Juliet’, een bewerking van het beroemde Shakespeare-stuk, maar dan met tuinkabouters. In de openingsscène van deze opvolger worden allerlei mogelijke andere verhalen geopperd voor een versie met tuinkabouters, oftewel gnomes, zoals ze in het Engels heten. Daarvan zijn ‘Game of gnomes’ en ‘Indiana Gnomes’ de meest veelbelovende. Maar de keus viel op de beroemde Britse speurder Sherlock Gnomes, die in deze versie geen pijp rookt en van steen is gemaakt, maar verder net zo eigenzinnig en briljant is als zijn menselijke evenknie. Hij schiet te hulp als er overal tuinkabouters verdwijnen en hij zijn aartsvijand Moriarty – in deze versie een tot leven gebracht pasteitje – verdenkt. Lukt het de speurder om de zaak op te lossen?

Stenen geluidjes
Het idee van bekende verhalen met tuinkabouters in de hoofdrol werkt nog steeds. Het levert grappige momenten op als de mensen ze bijna zien; dan staan ze ineens stokstijf stil (net zoals in Pixars ‘Toy story’). Ook de stenen geluidjes als de kabouters hard op de grond komen of elkaar een klap geven, werken nog steeds op de lachspieren. Dat geldt ook voor de outfits waarin de tuinkabouters – net als in het echt – rondlopen. Zo zie je een zonnende tuinkabouterman in een Borat-monokini en een kabouter op het toilet die zich hupsend moet voortbewegen. Allemaal leuk en goed voor een glimlach, maar de echte inspiratie ontbreekt in het verhaal en de grappen.

Inwisselbaar
De eerste film maakte juist zo’n indruk omdat hij ging over tuinkabouters als… tuinkabouters. Hoe ze hun tuin aan kant proberen te maken, planten sproeien en met de andere kabouters, kikkers en windhanen omgaan. In deze film zijn ze nauwelijks in hun eigen tuin te zien en dat haalt het eigene van hun karakters weg. Tuinkabouters buiten hun tuin veranderen in inwisselbare actiehelden, als ze net als Tom Cruise in een van de ‘Mission: impossible’-films in een afgrond springen of op een drone over de Theems vliegen. Dat haalt het bijzondere weg van deze film en dat is jammer. Er blijven genoeg gewone grappen over voor een avond bioscoopvermaak, maar je mist de originaliteit van de eerste film. We vrezen dat hetzelfde zal gelden voor tuinkabouterversies van ‘Indiana Jones’ of ‘Game of thrones’.