Homecoming (1945) (2017)

Dit Hongaarse drama oogt als een western, maar vertelt een universeel verhaal van schuld en boete, hebzucht en wroeging. De setting is een slaperig Hongaars provinciestadje op een zonovergoten dag: 12 augustus 1945.

Veel oorlogsfilms eindigen met het romantische beeld van de overwinning. Eind goed, al goed! ‘Homecoming (1945)’ toont dat daarmee niet het hele verhaal verteld is. Een Hongaars dorpje worstelt met de nasleep van wat zich in de voorgaande jaren heeft afgespeeld. Centraal staat de gemeentesecretaris István (Péter Rudolf) die zich ’s ochtends bij het scheren lelijk snijdt; een slecht voorteken op de dag dat zijn zoon Árpád (Bence Tasnádi) gaat trouwen met het boerenmeisje Kisrózsi (Dóra Sztarenki).

De gebeurtenissen worden in gang gezet op het moment dat een stoomtrein het station binnenrolt en een oude orthodoxe jood en zijn zoon uitstappen met twee mysterieuze kisten. De scène, in prachtig zwart-wit gefilmd, lijkt zo te zijn overgenomen uit een spaghettiwestern van Sergio Leone. De stationschef springt direct op z’n fiets om het dorp te waarschuwen voor de komst van de twee vreemdelingen.

Collectieve schuld
István is een druk baasje, dat het hele dorp in z’n eentje lijkt aan te sturen. Hij snelt van zijn vrouw naar de akker waar geoogst wordt, langs feestelijke bruiloftsvoorbereidingen en door naar de kroeg voor een snelle hap. Zodra hij bericht krijgt van de nade-rende komst van de twee mannen – “Ze zijn terug!” – bespreekt hij de kwestie met diverse betrokkenen. Een gevoel van collectieve schuld en onzekerheid hangt als een deken over het hele dorp. Wie zijn die mannen? Is het familie van de joden die uit hun dorp zijn gedeporteerd? Komen ze bezittingen terugeisen? Huizen? De winkel van Istváns zoon?

Regisseur Ferenc Török baseerde deze speelfilm op een kort verhaal van Gábor T. Szántó. ‘Homecoming (1945)’ won vorig jaar onder meer de publieksprijs op Film by the Sea in Vlissingen. Terecht, want het is een knap gemaakt drama met een voelbare spanning.