Wad: overleven op de grens van water en land (2018)
‘Wad: Overleven op de grens van water en land’, laat het unieke waddengebied zien zoals we het nog nooit zagen. Met de over het zand hopsende grijze zeehonden, maar ook met beelden die aan woestijnen doen denken.
Natuurfilmer Ruben
Smit maakte eerder het succesvolle ‘De nieuwe wildernis’ over de Oostvaardersplassen en filmde daarna vijf jaar lang in het Nederlandse gedeelte van het Waddengebied, dat sinds 2009 op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Zoals veel natuurfilms volgt ‘Wad’ het ritme van de seizoenen en enkele diersoorten.
Zeehonden
De forse grijze zeehonden, die ruim 300 kilo kunnen wegen, zijn het meest indrukwekkend. Zeker als we ze met die logge lichamen potsierlijk over een zandbank zien hopsen en een angstig, vruchtbaar vrouwtje belagen. Ook de geboorte van de jongen van de kleinere, gewone zeehond is indrukwekkend. De camera is zo dichtbij dat je de ogen van de pup kunt zien door het geboortevlies.
Siencefiction
Ook het allerkleinste leven komt aan bod, gefilmd onder een microscoop. Met hun bizarre uiterlijk lijken de eencelligen zo weggelopen uit een sf-film. Dit is de basis van het leven in de Waddenzee, waarvan ook de mosselen op hun mosselbanken profiteren. Die worden vervolgens weer belaagd door zeesterren, die de schelpen in een dodelijke omhelzing opentrekken.
Dramatisch
Het leven op de Waddenzee levert ook volop drama op. Een dode zeehond transformeert door stuifzand in een duintje. Meeuwen en kauwtjes bedreigen de kuikens van de bergeend. Een slechtvalk (er is één nest op Rottumerplaat) doet een aanval op een indrukwekkende zwerm spreeuwen. Een Noordse stern bekijkt treurig zijn door het springtij overspoelde eieren. Tevergeefs, de natuur eist zijn tol. Ook van filmer Ruben Smit, die enkele keren door de vloed werd verrast.
Woestijn
Naast de fauna zijn de flora en het landschap van de Waddenzee bijzonder indrukwekkend. Er werden veertig soorten zandgeluid vastgelegd en liefst zeventig soorten watergeluid die uit de bioscoopboxen schallen. Drones filmden prachtige landschappen en timelapse-camera’s legden het aanstormende water vast en de vorming van duintjes. Door het ontbreken van mensen of dieren waarvan we de grootte kennen, veranderen sommige beelden in landschappen zoals we die uit het buitenland kennen. Een zandplaat lijkt op woestijnen als de Sahara, waterplanten doen aan mangrovebossen denken en sneeuw verandert een kwelder in een alpenlandschap. Toch is dit allemaal onze Waddenzee.
Natuurfilmer Ruben
Smit maakte eerder het succesvolle ‘De nieuwe wildernis’ over de Oostvaardersplassen en filmde daarna vijf jaar lang in het Nederlandse gedeelte van het Waddengebied, dat sinds 2009 op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Zoals veel natuurfilms volgt ‘Wad’ het ritme van de seizoenen en enkele diersoorten.
Zeehonden
De forse grijze zeehonden, die ruim 300 kilo kunnen wegen, zijn het meest indrukwekkend. Zeker als we ze met die logge lichamen potsierlijk over een zandbank zien hopsen en een angstig, vruchtbaar vrouwtje belagen. Ook de geboorte van de jongen van de kleinere, gewone zeehond is indrukwekkend. De camera is zo dichtbij dat je de ogen van de pup kunt zien door het geboortevlies.
Siencefiction
Ook het allerkleinste leven komt aan bod, gefilmd onder een microscoop. Met hun bizarre uiterlijk lijken de eencelligen zo weggelopen uit een sf-film. Dit is de basis van het leven in de Waddenzee, waarvan ook de mosselen op hun mosselbanken profiteren. Die worden vervolgens weer belaagd door zeesterren, die de schelpen in een dodelijke omhelzing opentrekken.
Dramatisch
Het leven op de Waddenzee levert ook volop drama op. Een dode zeehond transformeert door stuifzand in een duintje. Meeuwen en kauwtjes bedreigen de kuikens van de bergeend. Een slechtvalk (er is één nest op Rottumerplaat) doet een aanval op een indrukwekkende zwerm spreeuwen. Een Noordse stern bekijkt treurig zijn door het springtij overspoelde eieren. Tevergeefs, de natuur eist zijn tol. Ook van filmer Ruben Smit, die enkele keren door de vloed werd verrast.
Woestijn
Naast de fauna zijn de flora en het landschap van de Waddenzee bijzonder indrukwekkend. Er werden veertig soorten zandgeluid vastgelegd en liefst zeventig soorten watergeluid die uit de bioscoopboxen schallen. Drones filmden prachtige landschappen en timelapse-camera’s legden het aanstormende water vast en de vorming van duintjes. Door het ontbreken van mensen of dieren waarvan we de grootte kennen, veranderen sommige beelden in landschappen zoals we die uit het buitenland kennen. Een zandplaat lijkt op woestijnen als de Sahara, waterplanten doen aan mangrovebossen denken en sneeuw verandert een kwelder in een alpenlandschap. Toch is dit allemaal onze Waddenzee.
