Las herederas (2018)

Films uit Paraguay zijn zeldzaam en dat heeft een reden. In het tijdperk van dictator Stroessner was filmen haast onmogelijk. De beklemmende sfeer uit die tijd is nog terug te zien in ‘Las herederas’.

Regisseur Martinessi trof direct doel met zijn allereerste speelfilm. In een jaar tijd wist hij op diverse festivals al zo’n twintig prijzen weg te slepen. Dat is voor een belangrijk deel terug te voeren op het knappe acteerwerk van hoofdrolspeelster Ana Brun. Zij speelt de oudere, terug-getrokken dame Chela, die afkomstig is uit een wel-gestelde familie in de Paraguayaanse hoofdstad Asuncion. Zij woont al zo’n dertig jaar samen met haar partner Chiquita (Margarita Irun) in een riante stadswoning. De beide dames zijn in de loop der jaren echter verarmd en hebben schulden opgebouwd. Het dienstmeisje willen ze behouden, dus beginnen ze langzaam maar zeker luxe meubelstukken van de hand te doen. De meer extraverte Chiquita heeft zich bovendien schuldig gemaakt aan fraude en moet een tijdje de gevangenis in. Chela weet zich aanvankelijk geen raad met die nieuwe situatie.

Niet zo toegankelijk
De film komt wat traag op gang, met kalme conversaties in het donkere, sombere huis. Het leven van beide dames lijkt rustig en vreugdeloos voort te kabbelen, tot het moment dat Chiquita de cel
in gaat en Chela er alleen voor komt te staan. De eenzaamheid dreigt haar te bespringen, maar dankzij een buurvrouw krijgt ze de kans wat vriendinnen naar een kaartavondje te vervoeren met haar grote auto. Chela wordt op een idee gebracht en start een taxibedrijfje voor welgestelde dames. Dan komt ze er nog eens uit en verdient ze tegelijk wat geld. Zo ontmoet ze ook de intrigerende Angy (Ana Ivanova). ‘Las herederas’ mag dan bij veel jury’s in de smaak vallen, maar het is zeker geen makkelijke kost. De film is traag, donker en subtiel. Het is een prestatie dat Martinessi in het huidige Paraguay een film heeft gemaakt over oudere
lesbische vrouwen, maar de toegankelijkheid van zijn vertelling laat te wensen over.