High life (2019)

Leven in de ruimte is erg eenzaam en naargeestig in ‘High life’. Robert Pattinson speelt een astronaut op een ruimteschip die terugdenkt aan zijn tijd op aarde.

Een astronaut (Robert Pattinson, b.) zweeft in de ruimte terwijl hij iets onduidelijks aan het repareren is aan de buitenkant van het ruimteschip. Ondertussen roept hij via de intercom sussende woordjes naar zijn dochter, die binnen in een provisorische box zit. Het is de lieve, eerste scène van ‘High life’, een sciencefictionfilm die meer drama- en horror-trekjes heeft dan futuristische actiescènes.

Haren in een potje
De film dwaalt rond in de tijd. We zien aardse herinneringen van de astronaut, die Monte heet. We zien ook wat zich eer-
der op het schip heeft afgespeeld en op de beeldschermen in het ruimtevaartuig komen eveneens beelden langs. Zijn die echt of niet en waarom worden ze getoond? Tussendoor krijgen we losse fragmenten te zien over het leven aan boord tijdens een jarenlange ruimtereis. Monte die in de plastic kassen werkt, die met tape aan elkaar hangen. Monte die zijn gezondheid dagelijks moet laten testen bij een machine die hem van voedsel voorziet. Monte die zijn baard scheert
en alle haartjes in een potje bewaart. Ook zien we beelden uit het verleden toen er meer astronauten aan boord waren, jonge mannen en vrouwen.

Zwarte gaten
Via nieuwsberichten ontdekt de kijker dat deze crew bestond uit veroordeelde misdadigers die als alternatieve straf experimenten moesten uitvoeren met zwarte gaten, in de hoop daar een grote energiebron aan te boren. Met zulke criminelen aan boord, een uitzichtloze missie, de opspelende hormonen en een arts (Juliette Binoche) die kinderen wilde verwekken was deze reis gedoemd te mislukken. Was de allereerste scène van de film grappig en lief, daarna gaat het van kwaad tot erger. De experimenten met de zwarte gaten zijn levensgevaarlijk en zo wild gefilmd dat je er als kijker ook misselijk van wordt.

Wat is de bedoeling?
Bovendien sluipen er naar het eind van de film steeds meer piepende, gillende tonen in de filmscore, die bepaald niet aangenaam in de oren klinken. Ondertussen roept het verhaal steeds meer vragen op. Wat is de bedoeling van de maakster? Is dit een aanklacht tegen de manier waarop we met gevangenen omgaan? Is het een aanklacht tegen seksueel geweld? De angst voor suprematie van machines? Is het een ode aan het leven? Vragen, vragen, maar geen antwoorden. Ook niet van de maakster zelf, die ooit uitriep: “Al die vragen over je film. Als je een film gezien hebt, wil je toch geen stomme uitleg horen?” Misschien niet, maar iets meer duiding was toch wel op zijn plaats geweest. Nu ervaar je ‘High life’ als een verzameling half gelukte ideeën in een vrij sombere verpakking. Maar wellicht zien we het verkeerd, want op het filmfestival van San Sebastián vonden de verzamelde filmcritici deze film de beste.