Playmobil de film (2019)

Het verbluffend goede ‘Toy story 4’ kwam iets meer dan een maand geleden uit in de bioscopen, en hier is alweer een film over speelgoed. Nu over de Duitse poppetjes die een nogal flauw avontuur beleven met piraten, dinosaurussen en een soort James Bond.

Playmobil is een Duitse uitvinding en bestaat alweer 47 jaar. De poppetjes zijn ongeveer zo groot als een kinderhand en met opzet niet zo beweeglijk, om op de productiekosten te besparen. Net als het veel oudere Lego uit Denemarken zijn er speciale pretparken rondom het speelgoed. En net als met Lego is er dan ook een film. Die begint wonderlijk genoeg als live-actionfilm en dan ook nog met een droevig verhaal over een broer en een zus die wees worden omdat hun ouders verongelukken.

Grijphandjes
Zus Marla moet voor haar broertje Charlie zorgen en gedraagt zich daardoor veel te volwassen. Charlie ontsnapt aan zijn bemoeierige zus om naar een Playmobiltentoonstelling te gaan, waar ze beiden in Playmobil- land verzeild raken en zelf in zulke houterige poppetjes veranderen. Dat begint leuk. Met Marla die als Playmobilpoppetje haar benen ineens niet meer kan buigen en heel ongemakkelijk probeert te rennen. Helaas blijft het daarbij met grappen over de houterigheid. Marla blijkt later met haar bizarre grijphandjes gewoon een computer te kunnen bedienen. En ook over de ontbrekende neuzen (die zitten ook niet op de gezichten van de poppetjes omdat kinderen vrijwel nooit neuzen zouden tekenen) wordt geen enkele grap gemaakt. Een gemiste kans.

Veel vaart
De rest van de film moet het vooral hebben van vaart, heel veel vaart. Charlie vecht eerst met Vikingen, wordt dan ontvoerd door piraten en de film speelt zich ook nog af in een wildweststadje en een soort Romeinse arena. Dan duiken er ook nog een nogal narcistische James Bond-lookalike (in de Engelse versie met de stem van Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe), een ‘Star wars’-achtige robot en een extravagante fee op. Die afwisseling houdt het tempo hoog, maar is ook een herhaling van zetten en laat daardoor vooral de zwakte van het scenario zien. Het lijkt haast alsof de plot pas is geschreven nadat bekend was welke poppetjes als merchandise in beeld moesten komen.

Te weinig grappen
Bovendien heeft de kijker steeds het idee dat er meer grappen uit de situatie te halen waren. Nu blijft het bij een enkele sarcastische dialoog, zoals die van een bewaker die aan de gevangen-genomen Charlie vraagt of de boeien niet te strak zitten. Als Charlie klaagt dat het inderdaad knelt, antwoord de bewaker doodleuk: ‘Goed zo!’ Dat levert wel een glimlach op en zo zijn er nog wel een paar leuke momenten, maar er had veel meer in gezeten. Wat dat betreft legt deze speelgoedfilm het af tegen de Lego-film, ‘Toy story’ en zelfs het overdadige spektakel van ‘Transformers’, maar is wel weer beter te verteren dan de films rondom ‘My little pony’, ‘Barbie’ en ‘De troetelbeertjes’.