Pavarotti (2019)

In 2016 portretteerde Ron Howard (‘Apollo 13’, ‘The Da Vinci code’) de Beatles. Nu doet hij datzelfde met de bekendste klassieke zanger aller tijden: Luciano Pavarotti.

Dat Pavarotti zangtalent had, staat buiten kijf. Hij zong met een gemak dat zelden vertoond was; de Italiaan werd niet voor niets de koning van de hoge C genoemd. Maar zijn talenten lagen ook in zijn omgang met anderen en zijn ongekende aaibaarheidsfactor. In de documentaire vol archiefbeelden laat Ron Howard dat aspect vooral zien. De grote Pavarotti is ontwapenend, wil altijd een soort familiesfeer om zich heen en vraagt in verre landen een hotelkamer met keuken ‘voor pasta zoals thuis’. Interviewers pakt hij in met warme verhalen over zijn familie en een guitig grapje. Dan vergeef je zo’n man dat hij met 28 koffers reist (en er zelf nooit eentje in- of uitpakt…).

Groot hart
Tekenend is dat zelfs de ex van Pavarotti vriendelijk over hem spreekt. Terwijl hij er toch vandoor ging met een jongere assistente. De documentaire lijkt bijna te suggereren dat Pavarotti dat vooral uit eenzaamheid deed en niet zozeer uit liefde. Hij houdt van iedereen. Pavarotti heeft een groot hart en steunde via zijn concertreeks ‘Pavarotti & friends’ de organisatie War Child. ‘Pavarotti’ is een mooi, warm portret, al wordt er weinig nieuws verteld. Of het zou moeten zijn dat hij het karakteristieke witte zakdoekje ging gebruiken omdat hij anders altijd met zijn handen in zijn zakken stond.