Pinocchio (2020)

‘Pinokkio’, een van de bekendste sprookjes ter wereld, werd tientallen keren verfilmd. Deze nieuwste versie grijpt terug op het originele verhaal uit 1883 over een vader en zijn zoon en weet te overtuigen.

Regisseur Matteo Garrone won op het filmfestival van Cannes de juryprijs voor zijn keiharde maffiafilm ‘Gomorra’. In ‘Pinocchio’ weet hij het harde van het sprookje te combineren met sentiment en kinderplezier. Tal van bizarre bijfiguren zijn nog wonderlijker dan de hoofdpersoon, een levende houten pop. Roberto Benigni (r.) speelde in de tegen­vallende film ‘Pinocchio’ uit 2002 zelf de energieke pop. Hier speelt hij opvallend ingehouden de oude, treurige houtsnijder Geppetto. Geïnspireerd door een rondreizend poppentheater snijdt hij een pop uit hout, die tot leven komt. Geppetto is dolblij, verkoopt ondanks de kou zijn jas om een schoolboek te kunnen betalen en danst van geluk. Pinokkio is echter snel afgeleid en erg naïef en wordt met grote beloften de wijde wereld ingelokt. Geppetto zoekt hem de rest van de film. Geen Disney Wie de Disneytekenfilm uit 1940 voor ogen heeft, zal de zojuist genoemde korte filmbeschrijving nog wel herkennen. Maar verder vallen vooral alle verschillen op. Deze film blijft veel dichter bij het boek dan de Disneyklassieker. We zien dus hoe de wrede leraar van Pinokkio kinderen met hun knieën op kikkererwten laat zitten en hen op hun vingers slaat, wat bij de houten Pinokkio niet veel indruk maakt. Verderop in de film wordt Pinokkio opgehangen en verdronken, zien we de blauwe fee die een enorme slak als bediende heeft en staat Pinokkio voor een gorillarechter met een verknipt wereldbeeld. Het lijkt wel Alice in Wonderland, maar dan met Pinokkio in de hoofdrol.

Drie uur make-up
De eerste minuten is het even wennen aan Pinokkio zelf. De houten pop wordt gespeeld door Federico Ielapi, die elke dag drie uur in de make-up zat om een gezicht vol houtnerven te krijgen. Zijn ogen spreken, maar de rest van het gezicht lijkt doods, wat in het begin afleidt. Maar al snel accepteer je dat en ga je mee in het verhaal. Aan de ene kant gaat dat over op het rechte pad blijven en niet toegeven aan verleidingen, zoals het speelparadijs Speelgoedland, waar kinderen in ezels veranderen. Maar de film is nog sterker in de bijzondere vader-zoonrelatie. Geppetto heeft een onvoorwaardelijke liefde voor zijn zoon, die invoelbaar is voor iedereen die een kersverse vader of moeder is (geweest). Door die herkenbaarheid wordt dit sprookje universeel. Het valt nauwelijks op dat de neus – die zelfs tot een pinokkio-emoji heeft geleid – in de film slechts één keer groeit. Echt waar.