The Kingmaker: Imelda Marcos (2019)
De nu negentigjarige Filipijnse presidents-vrouw Imelda Marcos ontvluchtte in 1986 het land na een volksopstand, met achterlating van haar duizenden schoenen. Dit portret van de weduwe toont dat ze terug is. En hoe!
Vlak na het verschijnen van deze recensie in TV Krant 12 brak de coronacrisis uit en kon niemand ‘The kingmaker’ zien. Vanaf deze week verschijnt de film toch echt in de filmhuizen en daarom plaatsen we het artikel van dit fascinerende verhaal opnieuw. De Amerikaanse documentairemaker Lauren Greenfield viel in 2012 op met haar fenomenale film ‘The queen of Versailles’, over een schandalig rijke familie. Dat was de overtreffende trap van blingbling, die vooral de ijdele vrouw des huizes ongegeneerd liet zien. Dat kunststukje lijkt Greenfield aanvankelijk dunnetjes over te doen in dit portret van de steenrijke Imelda Marcos, maar ze gaat nu veel verder. Wat komt er kijken bij een documentaire over een controversiële (oud)politicus? Archiefmateriaal? Check! Interviews met politieke opponenten van toen? Check! Verhalen van slachtoffers van het bloedige Marcos-bewind? Check! Bereidwillige medewerking van de hoogbejaarde mevrouw Marcos zelf? Dubbelcheck! De film opent met een scène waarin Imelda vanuit haar limousine geld uitdeelt aan arme kinderen. De ooit zo inhalige presidentsvrouw die samen met haar man tien miljard dollar van het volk heeft gestolen lijkt nu een aardige weldoener te zijn geworden.
Volle gevangenissen
Greenfield volgt Marcos en laat de oude dame gezellig keuvelen over haar verleden. Ze vertelt over de schoonheidsprijs die ze als jonge vrouw won, het droomhuwelijk met de jonge legerofficier Marcos, haar leven als presidentsvrouw en al het goeds dat zij en haar man voor het volk hebben gedaan. Tussendoor toont de maakster scènes die deze verhalen nuanceren of tegenspreken. Naarmate de familie Marcos rijker werd, verarmde de bevolking. Imelda rept ook niet over de duizenden politieke moorden en de gevangenissen gevuld met tegenstanders van haar man. Waar dit alles al fascinerend genoeg is, zeker met de beelden van een eilandje waar Imelda giraffen en zebra’s uit Afrika naartoe liet brengen, volgt de climax tegen het eind. De ambities van Imelda zijn allerminst gedoofd en haar invloed is tastbaarder dan ooit. Een schokkender film dan deze kom je zelden tegen.
Vlak na het verschijnen van deze recensie in TV Krant 12 brak de coronacrisis uit en kon niemand ‘The kingmaker’ zien. Vanaf deze week verschijnt de film toch echt in de filmhuizen en daarom plaatsen we het artikel van dit fascinerende verhaal opnieuw. De Amerikaanse documentairemaker Lauren Greenfield viel in 2012 op met haar fenomenale film ‘The queen of Versailles’, over een schandalig rijke familie. Dat was de overtreffende trap van blingbling, die vooral de ijdele vrouw des huizes ongegeneerd liet zien. Dat kunststukje lijkt Greenfield aanvankelijk dunnetjes over te doen in dit portret van de steenrijke Imelda Marcos, maar ze gaat nu veel verder. Wat komt er kijken bij een documentaire over een controversiële (oud)politicus? Archiefmateriaal? Check! Interviews met politieke opponenten van toen? Check! Verhalen van slachtoffers van het bloedige Marcos-bewind? Check! Bereidwillige medewerking van de hoogbejaarde mevrouw Marcos zelf? Dubbelcheck! De film opent met een scène waarin Imelda vanuit haar limousine geld uitdeelt aan arme kinderen. De ooit zo inhalige presidentsvrouw die samen met haar man tien miljard dollar van het volk heeft gestolen lijkt nu een aardige weldoener te zijn geworden.
Volle gevangenissen
Greenfield volgt Marcos en laat de oude dame gezellig keuvelen over haar verleden. Ze vertelt over de schoonheidsprijs die ze als jonge vrouw won, het droomhuwelijk met de jonge legerofficier Marcos, haar leven als presidentsvrouw en al het goeds dat zij en haar man voor het volk hebben gedaan. Tussendoor toont de maakster scènes die deze verhalen nuanceren of tegenspreken. Naarmate de familie Marcos rijker werd, verarmde de bevolking. Imelda rept ook niet over de duizenden politieke moorden en de gevangenissen gevuld met tegenstanders van haar man. Waar dit alles al fascinerend genoeg is, zeker met de beelden van een eilandje waar Imelda giraffen en zebra’s uit Afrika naartoe liet brengen, volgt de climax tegen het eind. De ambities van Imelda zijn allerminst gedoofd en haar invloed is tastbaarder dan ooit. Een schokkender film dan deze kom je zelden tegen.
