Jeanne d'Arc (2020)

Het verhaal van de Franse heldin Jeanne d’Arc is al talloze malen beschreven en verfilmd, maar zelden zo minimalistisch als nu. Deze film toont de laatste episode uit haar leven, met de nadruk op het proces tegen haar.

De Franse regisseur Bruno Dumont is sinds zijn prijswinnende debuutfilm ‘La vie de Jésus’ in 1997 een gerespecteerd en meermaals bekroond lid van de Franse cinema, maar zijn sobere werk is zelden bedoeld om een breed publiek te behagen. Zijn ‘L’humanité’ en ‘29 Palms’ waren voor velen te heftig en zijn ‘Camille Claudel 1915’ was erg somber. In 2017 maakte Dumont ‘Jeannette, l’enfance de Jeanne d’Arc’, over de jeugdjaren van de titelfiguur (1412-1431), die visioenen kreeg waarin God haar opdracht gaf de Engelsen uit Frankrijk te verjagen. In deze nieuwe film ‘Jeanne d’Arc’ vertelt Dumont de rest van haar verhaal; van de strijd, haar gevangenneming en het proces tegen haar. De jonge actrice Lise Leplat Prudhomme, die in de eerste film de jonge Jeanne vertolkte, speelt nu als twaalfjarige de negentienjarige Jeanne d’Arc.

Godslastering
Dumont toont geen actie, geen veldslagen, geen brandstapel. Het is allemaal veel ingetogener; wel zien we Jeanne in een harnas in de duinen van Normandië, soldaten te paard die ceremoniële achtjes draaien en Jeanne die in de kathedraal van Rouen (overigens gefilmd in de fantastisch in beeld gebrachte kathedraal van Amiens) wordt ondervraagd door geestelijken. De aanklacht tegen haar luidt godslastering. Zeker het laatste uur van de film beslaat dit proces, waarin het meisje zich ferm verdedigt tegen de aanklacht. Zij beweert rechtstreekse opdrachten van God te hebben ontvangen en de geestelijken voelen zich als tussenpersonen gepasseerd. Dumont wil met deze film niet de feiten geven, maar, geïnspireerd door dichter Charles Péguy, de mystiek en de innerlijke strijd en motivatie van Jeanne. Dat er personages spontaan in zingen uitbarsten maakt de film wel origineler, maar niet per se toegankelijker.