Silence of the tides (2022)

Documentairemaker Pieter-Rim de Kroon, die in 2003 debuteerde met ‘Hollands licht’, stelt in zijn nieuwe film ‘Silence of the tides’ het fascinerende Waddengebied centraal.

Hoewel het Wadden- gebied het grootste natuurgebied van ons land vormt, is ‘Silence of the tides’ geen pure natuurfilm geworden. Filmmaker Pieter-Rim de Kroon pakt het breder aan dan dat. Hij beperkt zich ook niet tot alleen Nederland, maar neemt het hele Waddengebied in be- schouwing, van Den Helder tot en met de Deense westkust. En hij filmt op land, op zee, op de eilanden en ertussenin. Hierbij komen dieren, mensen, planten, getijden en fraaie luchten aan de orde. Soms staat de camera stil, gericht op de opkomende vloed, dan weer wordt een van de markante Waddenbewoners in beeld gebracht. De openingsscène van de film toont prachtig satellietbeeld van het gehele Waddengebied, waarbij de eilanden fraai afsteken tegen het blauwe water van de zee.

Post per spoor
Een terugkerend element is een treintje dat met de be- stuurder in een open bak over een enkelbaans spoor langs de kust rijdt. Het blijkt een postbode te zijn, die zo zijn route afwerkt. Anderen die voorbijkomen zijn een organiste in een kerk, een vuurtorenwachter van de Brandaris op Terschelling, F16-piloot Ralf die naar Vlieland vliegt en natuur­onderzoeker Lotte, van het Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee (NIOZ). Tussendoor zijn er natuurlijk ook prachtige natuurbeelden, zoals die van tot bloedens toe vechtende zeehonden. De film volgt de structuur van de seizoenen, van de winter tot de volgende winter. Het geheel is sober, zonder voice- overs, naam- of plaatsvermeldingen of verklarende teksten. Zoals altijd bij De Kroon zegt het beeld genoeg. Hoewel? Waar rijdt toch dat treintje?