Elvis (2022)

Elvis Presley zou nu 87 jaar zijn geweest, maar al 45 jaar geleden verwisselde hij het tijdelijke voor het eeuwige. Zijn muziek en levensverhaal blijken ook voor de eeuwigheid, want ‘Elvis’ is een opwindend nieuw hoofdstuk in zijn nalatenschap.

Elvis’ kiest voor een originele invalshoek. De film vertelt het verhaal van Presley (neergezet door Austin Butler, l.o.) grotendeels door de ogen van diens manager, Colonel Tom Parker (Tom Hanks, r.). Parker gaat in op de beschuldiging dat hij alleen uit was op geld verdienen en dat hij zijn ‘boy’ daarvoor flink uitbuitte en expres in dertien-in-een-dozijn-Hollywoodfilms liet spelen en jarenlang liet optreden in de gokpaleizen van Las Vegas. Tot Elvis zijn creati- viteit en levenslust volledig kwijt was en hij dik, eenzaam en opgebrand in 1977 aan zijn eind kwam. Deze beschuldiging is… waar. ‘Elvis’ laat ook zien dat Presley altijd de keuze had om te stoppen met Parker. De artiest durfde die stap door luiheid of zwakte echter nooit te zetten.

Seksuele energie
De interessantste perioden uit Presley’s leven – en deze film – zijn de paar keer dat Elvis wél tegen Parker in gaat. Zo wil de manager van Elvis een brave familieartiest maken, maar tijdens een daaropvolgend optreden straalt Elvis zoveel seksuele energie uit dat Parkers plan glorieus mislukt. Hetzelfde gebeurt met de kerstspecial van 1968, waarin Presley zich niks aantrekt van Parkers voornemen er een nette kerstshow van te maken. Elvis zet een opwindende, charismatische staalkaart van zijn kunnen neer in een legendarische show die als ‘the comeback special’ de boeken in zal gaan.

Onherkenbaar
Tom Hanks is in ‘Elvis’ bijna onherkenbaar als de kalende, pafferige en zwetende Parker, toch waakt hij ervoor een karikatuur van de Colonel te maken. De dertigjarige Austin Butler lijkt te jong en slank om Elvis in zijn laatste jaren te spelen, maar heeft het accent en de bewegingen helemaal in de vingers, naast genoeg charisma om te overtuigen als energieke performer.

Visueel bombardement
Net als in zijn eerdere films ‘Romeo + Juliet’ en ‘Moulin Rouge!’ gooit de Australische regisseur Baz Luhrmann alle registers open: felle kleuren, animatie, korrelige zwart-witbeelden, visioenen, split screen… Het lijkt iets te veel van het goede, maar toch werkt dit visuele bombardement, mede doordat je als kijker voelt dat ‘Elvis’ met liefde en aan- dacht is gemaakt. Het verhaal wordt nooit ondergeschikt aan hoe het in beeld is gebracht. Gelukkig maar, want de film duurt een epische 159 minuten. Door die lengte krijgt ‘Elvis’ ook de kans om onder je huid te kruipen. De film profiteert uiteraard van een hele rits heerlijke Presley-nummers, en als in de slotakte beelden van de échte Elvis langskomen gaat er een rilling door je heen. Wat een man, wat een leven, wat een film.