Minions : The rise of Gru (2022)

Het is geel en het bestormt de bioscopen. Ja, dat zijn de minions die ondanks hun schattige uiterlijk echte boefjes zijn. In deze leuke film zien we hoe de elfjarige Gru met zijn gele vrienden een magisch kunstvoorwerp probeert te bemachtigen.

In den beginne... waren er helemaal geen minions. In de eerste storyboards was er nog sprake van grote wezens die woest met bijlen zwaaiden, typische hulpjes van slechte- riken zoals ze in veel films voorkomen. Gelukkig werden die plannen gewijzigd en nu stelen ze opnieuw de show in deze vlotte animatiefilm. De titel geeft al aan dat we terugkeren naar de jeugd van Gru. Waar zijn klasgenoten dokter of leraar willen worden, droomt hij ervan schurk te worden. Hij heeft een poster van zijn favoriete criminelen boven zijn bed hangen en solliciteert naar een plekje bij een zestal superschurken (onder wie een non die in een voertuig rijdt met een uitlaat van orgelpijpen). Ze lachen hem echter uit en als wraak steelt Gru hun magische medaillon. De rest van de film is een lange achtervolging met veel grappen, kungfu, Chinees vuurwerk en een hoog tempo.

Tupperware
Deze vierde film rondom de minions en Gru is sneller en drukker dan de vorige drie. Ga dus niet op de eerste rij zitten, want dan weet je zeker de eerste tien minuten niet waar je moet kijken. Verder is de film ouderwets goed. En dat komt naast de leuke grappen ook door de heerlijke sfeer van de jaren zestig en zeventig. Gru groeide immers op in die tijd. Er is een Tupperwareparty, er zijn de typische wijduitlopende broeken en afrokapsels. En er is muziek van David Bowie, The Rolling Stones, Linda Ronstadt. Een prima film, al is hij qua ver- haal en qua beelden aan de drukke kant.chrijfster Sana Valiulina werd in 1964 geboren in Estland, destijds deel van de Sovjet-Unie. In 1989, het jaar dat het IJzeren Gordijn viel, verhuisde ze naar Amsterdam. Haar epos ‘Didar en Faroek’ uit 2006, over de nasleep van de Tweede Wereldoorlog in de Sovjet-Unie, werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. Filmmaakster Aliona van der Horst (Gouden Kalf voor ‘Liefde is aardappelen’), zelf geboren in Moskou, herkende veel in Valiulina’s verhaal. Ze besloot Valiulina te volgen op haar zoektocht naar het verleden van haar vader. De vader werd in WO II als Russische soldaat gevangengenomen door de Duitsers, maar werd na de oorlog door Stalin gezien als landverrader en verdween met miljoenen anderen voor tien jaar in een strafkamp in Siberië. Tegenover zijn kinderen sprak hij later nooit over die periode.

Uniek materiaal
Van der Horst gebruikt enorm veel onbekend, soms uniek, archiefmateriaal om het leven van Valiulina’s vader vast te leggen. Aan de hand van brieven, dagboekfragmenten, (ingekleurd) filmmateriaal en oude foto’s wordt een reconstructie gemaakt van diens tocht door Europa in de oorlogsjaren. In de chaos van de strijd werd hij willoos van front naar front gesleept, een route die zijn dochter Sana bijna tachtig jaar later opnieuw aflegt. Zo vindt ze bij toeval de naam van haar vader, Sansjiar Waliulin, in een Amerikaans tijdschrift in een Frans oorlogsmuseum. Het leven van deze man legt een verzwegen deel van de ge- schiedenis bloot en wordt zo symbool voor een hele gene- ratie Russen. Van der Horst versterkt met deze film haar rol als chroniqueur van de oude Sovjet-Unie.