Speak no evil (2022)

Angstaanjagende Deens-Nederlandse horror-thriller met het Nederlandse acteurskoppel Fedja van Huêt en Karina Smulders. Ze nodigen een Deens gezin uit om bij hen op bezoek te komen in Brabant, waar het minder gezellig is dan spreekwoordelijk, maar de nachten wel lang duren.

Deze film heet in het Deens ‘Gaesterne’ wat gasten betekent. Het Deense koppel Bjørn (Morten Burian) en Louise (Sidsel Siem Koch, b.) en hun dochter Agnes zijn een weekend te gast bij het Nederlandse stel Patrick (Fedja van Huêt, l.o.) en Karin (Karina Smulders, r.o.) en hun zoon Abel. Ze hebben elkaar die zomer ontmoet tijdens een vakantie in Toscane en daar klikte het prima tussen de wat stijve Denen en de flamboyantere Nederlanders. Bij het afscheid was er een halve uitnodiging, zoals er op menig vakantie uit beleefdheid vaak gedaan wordt. Zonder dat het echt tot een vervolg komt.

Brabantse nachten
Maar dat is in dit geval anders. Bjørn kijkt op tegen Patrick die voor zijn mening uitkomt. Bjørn besluit op de uitnodiging in te gaan, ondanks allerlei bezwaren van zijn vrouw. Ook dochter Agnes heeft weinig zin in het uitje, zo’n leuk speelkameraadje was die Nederlandse Abel niet en hij kon nauwelijks praten. Met de auto vertrekken ze van Kopenhagen naar het zuiden van Nederland. Eenmaal in Brabant, in een fraai houten huis in het bos, smaken de gevulde koeken prima. Maar tijdens het stamppot eten en dansen op de muziek van Herman Brood komen er langzaam nare trekjes naar boven bij het Nederlandse stel. Ze behandelen hun zoon niet echt liefdevol en houden geen rekening met de vegetarische wensen van Louise. Bovendien blijken ze niet altijd de waarheid te vertellen. De vermaarde Brabantse gezelligheid is ver te zoeken, de nachten duren zelfs nog langer dan lang.

Ren weg!
Veel meer over de plot vertellen zou een deel van de spanning verpesten. Maar het Nederlandse stel zegt in het begin dat Nederlanders zo
op elkaar lijken en daar is bij deze koppels in elk geval geen sprake van. Door dreigend aanzwellende muziek en beelden van woelig water weet de kijker al vroeg dat er later in de film iets gruwelijk misgaat. Maar tegelijkertijd weet de kijker ook dat de toekomstige slachtoffers dat juist nog niet weten. Dat is een simpele filmtruc die goed werkt, de kijker weet meer dan de mensen in de film.
De bioscoopbezoeker wil de mensen op het scherm waarschuwen. Ren weg! Doe dat niet! Pas op! Bovendien wordt de spanning heel langzaam opgebouwd en zijn er allerlei ontsnappingsmogelijkheden. Als een vis zwemmen de Denen langzaam in een steeds smaller wordende fuik waaruit geen ontsnapping mogelijk is, terwijl we ons in onze veilige bioscoopstoel zitten te verbijten.

Naargeestig
De twee koppels en de jonge kinderen spelen uitstekend en zorgen voor een realistische en soms zelfs naargeestige film die nog wel een tijdje door het hoofd blijft spoken. In de tweede helft van de film zitten enkele goed getimede onthullingen die een schok teweegbrengen. Het eind van deze Nederlands-Deense productie is zelfs nogal gruwelijk voor wie doorgaans naar Hollywoodfilms kijkt. Natuurlijk is het allemaal film en dus nep, maar het voelt echt. Mensen zullen na het zien van ‘Speak no evil’ ongetwijfeld zo hun bedenkingen hebben of ze Fedja en Karina op hun kinderen laten passen. En dat tekent de acteerprestaties en het sterke script. Een goede film voor de liefhebbers