The story of my wife (2022)

The story of my wife’ vertelt het – trage – verhaal van een Nederlandse zeeman. Een kapitein (Gijs Naber) trouwt in een opwelling, maar kan daar nooit van genieten door zijn eigen achterdocht.

Op het filmfestival van Cannes kreeg ‘The story of my wife’ een nominatie en het is typisch een film voor festivalgangers. Beetje ingewikkeld, fraaie beelden die soms kleine schilderijtjes lijken, veel lange stiltes en een verhaal dat aandacht vergt. Kapitein Jakob Störr (Gijs Naber) is ondanks zijn Duits klinkende naam Nederlander, geboren in een dorpje bij Arnhem. Als kapitein heeft hij de touwtjes strak in handen, maar hij heeft continu buikpijn. Zijn scheepsdokter adviseert hem te trouwen, dat zou helpen. In gesprek met een opdrachtgever bluft Jakob dat hij trouwt met de eerste vrouw die het café komt binnenlopen. Dat is Lizzy (Léa Seydoux), die verbaast reageert op zijn aanzoek, dan meespeelt om een andere man af te wimpelen, en vervolgens verliefd wordt op Jakob en binnen een week met hem trouwt. Jakob blijft echter aan haar twijfelen, en mensen in hun omgeving willen hem iets niet vertellen. Wat is er aan de hand?

Mysterieus
Het begin van de film is verfrissend en intrigerend, maar daarna begint de aandacht snel te verslappen door veel beelden van Parijs en Hamburg en een indeling in zeven hoofdstukken waarin elke keer een levensles centraal staat. Seydoux speelt de mysterieuze kant van haar personage knap. Gijs Naber speelt de man door wiens ogen we alles zien. Een kapitein van weinig woorden die zich het liefst in een hoekje verstopt. Het blijft raden naar de oorsprong van zijn achterdocht en plotselinge agressie. Het eind van de film licht wat tipjes van sluiers op, maar bevredigt toch niet genoeg. Terwijl daar met ruim tweeënhalf uur meer dan genoeg tijd voor was geweest