She said (2022)

Het probleem van journalisten Twohey en Kantor is dat geen vrouw met naam genoemd wil worden in hun opzienbarende artikel over filmbaas Harvey Weinstein. In deze ietwat trage film halen ze alles uit de kast om toch te kunnen publiceren.

In 2017 schreven Jodi Kantor (Zoe Kazan, l.) en Megan Twohey (Carey Mulligan) voor de New York Times een geruchtmakend artikel over de losse handjes van Miramax-baas Harvey Weinstein. Deze film laat zien hoe ze het artikel schreven. Ze pleegden talloze telefoontjes, ontmoetten veel vrouwen en vlogen van hot naar her. Het was algemeen bekend dat Weinstein in badjas op actrices en medewerksters afstapte en alle vrouwen in zijn omgeving werd verteld dat ze bij afspraken met de filmbaas beter op een stoel met armleuningen konden gaan zitten en dat ze altijd een extra laag kleding aan moesten doen ter bescherming. Het misbruik van Weinstein lijkt stelselmatig en aan verklaringen is geen gebrek, alleen worden de vrouwen dermate onder druk gezet, met telefoontjes of geheimhoudingsverklaringen, dat niemand met naam en toenaam in de krant wil. Wat nu?

Geen spanning
Carey Mulligan en Zoe Kazan zetten de journalisten, die regelmatig moedeloos worden als er weer iemand niets durft te zeggen, knap neer. Het probleem is echter dat er geen deadline voor het artikel is, waardoor de spanning ontbreekt. Er wordt bijvoorbeeld met zes man naar een lap tekst op een beeldscherm gekeken en dan hangt een vinger boven de knop ‘send’. Maar daar trappen wij niet in. Er moeten ook nog koppen en aanvullende tekst bij, die kale tekst staat niet meteen in de krant. Verder komt de invloed van de stress op het (gezins)leven van de twee journalisten minimaal aan bod. Daardoor werkt ‘She said’ vooral als achtergrond bij de verhalen die inmiddels bekend zijn en lijkt de film soms meer een nagespeelde documentaire.