Poker face (2022)

De inzet is hoog bij een kaartspel tussen vrienden in ‘Poker face’. De verliezer is in ieder geval de kijker, die met een matige film wordt opgescheept.

Miljardair Jake Foley (Russell Crowe) is terminaal ziek. Hij organiseert nog één laatste pokeravond met zijn jeugdvrienden, die in de jaren sinds hun kindertijd heel andere kaarten van het leven toebedeeld kregen. Zo is Michael (Liam Hemsworth) een aan lager wal geraakte alcoholist. Aan de andere kant van het spectrum zit Paul (Steve Bastoni), die het tot minister in het Australische kabinet heeft geschopt. Het wordt een avond die ze nooit zullen vergeten. Niet alleen omdat er gevaarlijke geheimen worden onthuld, maar ook omdat het gezelschap op de afgelegen ranch te maken krijgt met overvallers.

Regiestijl
‘Poker face’ is echt het kindje van Russell Crowe. Hij speelt niet alleen de hoofdrol, maar schreef ook het script én regisseerde de film. Dat ‘Poker face’ tegenvalt komt niet door de regiestijl van Crowe: hij weet de diverse Australische locaties, van de hightech- kantoren in Sidney tot de ruige natuur van de outback, mooi in beeld te brengen. Ook zit hij de acteurs ongenadig dicht op de huid: elke rimpel, pukkel of zweetdruppel laat hij zien. Daarbij spaart hij zijn eigen tronie zeker niet; Crowe is duidelijk niet meer de jonge, slanke god uit ‘Gladiator’.

Abrupt einde
Het probleem bij ‘Poker face’ is het script. Dat loopt gewoon niet lekker. Het vraagt ons bijvoorbeeld sympathie te hebben voor personages die nauwelijks worden geïntroduceerd. Sommige details kloppen ook niet. De overvallers zijn schlemielige boeven, totdat ze bij een nare scène een dodelijk slachtoffer maken. En het einde van de film komt abrupt, waardoor het lot van bepaalde personages onbekend blijft. Wij gokken erop dat Russell Crowe het voortaan bij acteren en regisseren houdt.