Women talking (2023)

In het aangrijpende ‘Women talking’ hebben de vrouwen van een geïsoleerde religieuze gemeenschap één dag de tijd om een besluit te nemen dat hun levens voorgoed zal veranderen.

In een strenggelovige, afgesloten gemeenschap worden vrouwen jarenlang verkracht door mannen. De vrouwen komen in opstand en krijgen van het bestuur drie keuzen: óf ze vergeven het de mannen en doen niets, óf ze laten het tot een interne rechtszaak komen óf ze verlaten de gemeenschap. Er moet binnen 24 uur een besuit worden genomen en de gemoederen tussen de vrouwen lopen hoog op.

Van woedend naar berustend
De film is gebaseerd op het boek ‘Wat ze zeiden’ van Miriam Toews, die het op haar beurt baseerde op een waar- gebeurd verhaal. De film speelt zich af in 2010, maar we hadden het jaar 1810 ook geloofwaardig gevonden: zo heeft de tijd stilgestaan in de gesloten gemeenschap, zeker als het om bepaalde opvattingen gaat. Deze boekverfilming voelt meer aan als een theaterstuk; het overgrote deel is gesitueerd op één locatie: de hooischuur waar een select aantal vrouwen met elkaar in conclaaf gaat. Dit geeft de ijzersterke cast alle ruimte om hun talent te laten zien. De toon in de gesprekken schiet van woedend naar berustend, van strijdlustig naar afwachtend.

Aangesproken
Regisseuse Sarah Polley weet goed invoelbaar te maken hoe belangrijk het geloof voor deze vrouwen is. In hun discussies wegen ze mee wat ‘Hij’ ervan zou vinden. Een slimme vondst is de voice-over: die zich richt tot de nog ongeboren baby van een van de vrouwen, die zwanger werd van haar verkrachter. Daardoor raak je als kijker extra betrokken bij haar verhaal. En let in de film op het kleurgebruik. Eerst lijkt het net alsof je naar een zwart-witfilm zit te kijken. Maar naarmate de vrouwen steeds krachtiger hun stem laten horen, worden de kleuren ook feller.