Saint Omer (2023)

Dit speelfilmdebuut van documentairemaakster Alice Diop was dit jaar de Franse Oscarinzending. De film vertelt een waargebeurd verhaal over een moeder die haar baby verdrinkt.

Zo simpel als het klinkt – moeder doodt baby – zit de film nu ook weer niet in elkaar. Regisseuse Alice Diop volgde destijds, in 2016, per- soonlijk de rechtszaak tegen de Senegalese immigrante die haar vijftien maanden oude kind op het strand achterliet. Diop is zelf ook van Senegalese origine en ze herkende zichzelf in de verdachte, te meer daar ze op dat moment zelf ook een kind verwachtte. In de film is het literatuurprofessor Rama (Kayije Kagame) die vanuit Parijs naar het bij Duinkerken gelegen plaatsje Saint-Omer reist om de rechtszaak bij te wonen. Temeer daar ze werkt aan een boek over Medea, die volgens de Griekse mythologie haar eigen zoons doodde. De verdachte Laurence Coly (Guslagie Malanda) is een filosofiestudente, die bekent haar baby te hebben gedood, maar zegt te zijn behekst.

Universele kwesties

De rechter (Valérie Dréville) hoort zowel de aanklacht als de verdediging aan. Laurence oogt kalm en welbespraakt, maar haar oudere ex-geliefde Luc (Xavier Maly) geeft een geheel andere kijk op haar. Rama wordt door de getuigenissen in het proces geconfronteerd met haar eigen verleden. Diop behandelt in dit rechtbankdrama niet alleen deze moordzaak, maar vermengt dit met universele kwesties als immigratie, culturele identiteit, racisme, moederschap en de rol van de vrouw, die ook nu weer heel actueel zijn. Hoewel het levens- verhaal van Laurence indruk maakt, is de film als geheel wat statisch, waardoor de spanningsboog hier en daar wat inzakt. Het uitstapje van Diop van documentaire naar fictie is echter zeker geen misstap.