Empire of light (2023)

‘Empire of light’ speelt zich grotendeels af in een oude bioscoop in een Zuid-Engelse kustplaats rond 1980. Diverse personeelsleden hebben het er zwaar met elkaar en met het leven.

Een nieuwe film van de Engelse regisseur Sam Mendes (Oscarwinnaar met ‘American beauty’ en ‘1917’) is altijd iets om naar uit te kijken. Zeker nu hij opnieuw samenwerkt met cameraman Roger Deakins, die maar liefst zestien Oscarnominaties op zijn naam heeft staan en het beeldje voor ‘1917’ en ‘Blade runner 2049’ ook wist te winnen. Verder trok Mendes de beste acteurs aan die hij kon vinden, onder wie Olivia Colman (r.) en Colin Firth. Colman speelt hier bioscoopmanager Hilary, die de nieuwe employé Stephen (Micheal Ward) rondleidt door het art-decogebouw dat in staat van vergane glorie verkeert. Hilary heeft een mentaal zware periode achter de rug, maar is weer terug aan het werk, ondanks de onaangename opdringerigheid van directeur Ellis (Colin Firth).

Met hoogtepunten uit de jaren ‘80
Even lijkt het erop dat ‘Empire of light’ een eerbetoon vormt voor de cinema, zoals het Chinese ‘One second’ van vorig jaar, en de recente films ‘The Fabelmans’ en ‘Babylon’. Mendes neemt hier echter een andere afslag en verwerkte persoonlijke ervaringen in het script. Met name elementen uit zijn tienerjaren (Mendes was in 1980 vijftien jaar oud), zoals de muziek van The Specials, de politieke rellen tegen Thatcher, de opkomst van skinheads, bepalen de sfeer in de film. De band tussen Hilary en Ellis blijkt giftig en nieuweling Stephen werkt voor even als tegengif. Geestesziekte, racisme, vriendschap en seksualiteit komen allemaal langs, maar geen enkel thema wordt werkelijk uitgediept of leidend. De glansrollen van vooral Colman en jongeling Ward maken de film de moeite waard, maar dit is zeker niet het hoogtepunt van Mendes’ oeuvre.