Stars at noon (2023)

'Stars at noon’ kreeg een belangrijke prijs op het filmfestival van Cannes en is gebaseerd op de gerenommeerde roman van Denis Johnson. Toch vinden wij het vooral een lamlendige, saaie film.

De Amerikaanse Trish (Margaret Qualley) werkt als journalist in het politiek onrustige Nicaragua. Aan- gezien haar opdrachtgevers afhaken, prostitueert ze zichzelf om aan geld te komen. Zo pikt Trish de Britse zakenman Daniel DeHaven (Joe Alwyn) op. Na een passionele nacht bloeit er liefde op tussen de twee. Ze besluiten samen het land te ontvluchten, want voor beiden wordt het – om uiteenlopende redenen – te heet onder de voeten. Maar wegkomen valt nog niet mee…

Parasiteren
Deze verfilming won de Grand Prix op het filmfestival van Cannes (de prijs moest wel worden gedeeld met drie andere films, maar toch). Wij begrijpen dat niet. Het verhaal wil namelijk nergens spannend worden en de chemie tussen de hoofdpersonages is ver te zoeken. Voor kijkers is het ook moeilijk meeleven met het stel. Trish parasiteert op de mensen die ze tegenkomt en heeft een grote mond. En Daniel heeft zo weinig persoonlijkheid dat er net zo goed een paspop in zijn smetteloos witte pak had kunnen zitten.

Uitgeblust
Denis Johnson omschreef zijn boek als een allegorie voor de hel. En dat begrijpen we dan weer wel. Als we de hel ten- minste voor ons zien als een mismoedige plek vol gedesillusioneerde mensen. De personages in ‘Stars at noon’ willen vluchten, maar weten niet hoe en lijken er de kracht niet voor te hebben. Die lamlendigheid werkt verlammend op de kijker. Alle energie wordt uit ons gezogen en de 137 minuten voelen aan als vijf uur.