The last voyage of the Demeter (2023)

Het had een rustige overtocht van Roemenië naar Engeland moeten worden, maar de lading van vrachtschip Demeter bestaat uit niemand minder dan Dracula! Deze film vertelt op onder­houdende wijze over de laatste tocht van het schip. Eind negentiende eeuw monstert de Britse ­Clemens (Corey Hawkins, r) aan op vrachtschip Demeter van kapitein Eliot (Liam Cunningham, l) en gaat er aan de slag als scheepsdokter. In het vrachtruim bevinden zich tientallen kisten van een mysterieuze eigenaar, die naar England moeten worden verscheept. Als de Demeter op volle zee is, worden al gauw dieren met open­gereten kelen gevonden. Niet lang daarna volgen de eerste bemanningsleden die hetzelfde is overkomen. De doodsbange crew beseft dat er een moordlustig monster aan boord is, maar wat te doen? Regisseur André Øvredal omschrijft zijn film, die is gebaseerd op één hoofdstuk uit Bram Stokers beroemde roman ‘Dracula’, als ‘‘Alien’ aan boord van een negentiende-eeuws schip’. Daar kunnen we ons prima in vinden. Net als in die sciencefictionklassieker uit 1979 is er ook in deze film een bovennatuurlijk wezen dat de crew van een voertuig langzaam decimeert. De spanning zit hem in de vraag wie het overleeft. De kleine, schattige scheepsjongen zal toch wel gespaard blijven? Of de vrouwelijke verstekeling? Of het hoofdpersonage, de sympathieke scheepsdokter Clemens? De spanning wordt opgevoerd door het onheilspellende camerawerk dat de kijker door de vele kruip-door-sluip-doorruimtes van de boot voert, en de omineuze schaduwen die opdoemen bij het licht van olielampen. Dracula zelf is een reptielachtig beest, met grote puntige oren, vlijmscherpe tanden en vleermuisvleugels aan zijn armen. Een niets­ontziend roofdier, waartegen het heel lastig vechten is. Het is knap hoe deze film toch weer een nieuwe invalshoek heeft weten te vinden uit het over­bekende verhaal uit 1897.