The boy and the heron (2023)

De Japanse animatieregisseur Hayao Miyazaki dompelt filmkijkers opnieuw onder in magische werelden en zorgt voor een onvergetelijke film- ervaring vol verbazing en verwondering. De 82-jarige Miyazaki kondigde al driemaal zijn pensioen aan en na zijn vorige film ‘The wind rises’ bleef het tien jaar stil. Gelukkig is de Japanse Walt Disney, zoals zijn bijnaam luidt, verslaafd aan zijn werk en zit zijn hoofd vol ideeën. Heron is Engels voor reiger en de film gaat over de jongen Mahito die zijn moeder verliest bij een grote brand. Een vreemde reiger vertelt hem dat zijn moeder nog leeft en via een vervallen toren te vinden is. Die toren blijkt een portaal naar mysterieuze werelden waar manshoge parkieten, levende papiersnippers en witte spookjes wonen. De film draait om verdriet en opgroeien, maar er valt nog veel meer uit te halen. Zoals de oude man die werelden balanceert door blokjes op elkaar te stapelen. Is het een god of is het Miyazaki zelf die zijn animatie-imperium bestuurt? Of de verwijzingen naar ‘Sneeuwwitje’, zoals een glazen kistje en zeven omaatjes die de rol van de dwergen spelen. ‘The boy and the heron’ is geen eenvoudige film, maar er valt ook genoeg te genieten als je niet naar diepere lagen wil zoeken. De prachtige vuurscène aan het begin grijpt de kijker bij de keel en het einde is heerlijk surrealistisch. Daarbij komen alle geweldige personages die soms volkomen bizar zijn, maar toch geloofwaardig. Laten we hopen dat ‘The boy and the heron’ niet het laatste cadeautje is van regisseur Miyazaki. Naar verluidt werkt hij alweer aan nieuwe ideeën.