She came to me (2024)

De film ‘She came to me’ is als een opera, waarin het leven wordt uitvergroot en emoties luidkeels worden bezongen. Centrale figuur in deze film is dan ook operacomponist Steven (Peter Dinklage). Hij heeft een writer’s block, is mensenschuw en getrouwd met zijn psychiater (Anne Hathaway). Die is op haar beurt verslaafd aan schoonmaken, draagt latexhandschoentjes en verzucht “Ik zou het brein van mijn patiënten graag met de infectiemiddel behandelen”.

Verslaafd aan de liefde
Om Steven aan de broodnodige inspiratie te helpen, stuurt ze hem de straat op met instructies die ze ook aan haar patiënten zou geven: kies een richting die je aanspreekt en praat met iemand die je niet kent. Die iemand blijkt in Stevens geval een vrouwelijke sleepbootkapitein (Marisa Tomei) te zijn, die verslaafd is aan de liefde en veroordeeld is voor stalking. Ze verleidt Steven en ze duiken samen de kajuit in. Hij gebruikt die ervaring daarna voor het schrijven van een opera over een romantische, bijlenzwaaiende sleepbootbestuurder.

Overvol
Wees gerust, we verklappen niet alles. Dit is slechts een klein deel van de overvolle film. Er zijn ook nog lijntjes met een immigrante en twee verliefde kinderen die de klimaatcrisis willen oplossen. Het zorgt voor een bijzondere kijkervaring. Peter Dinklage speelt knap de getroebleerde componist. Bij elke stap zie je hem worstelen met zijn gedachten. Halverwege de film verandert zijn houding. Dan heeft hij inspiratie gevonden en creëert hij zelfs een melodielijn door het geluid van de kruimelzuiger van zijn vrouw. Ondanks het goede acteerwerk en de grappige momenten, voelt ‘She came to me’ als een samenraapsel van ideeën die stuk voor stuk meer aandacht hadden verdiend.