Poor things (2024)

Rond 1900 vist de excentrieke dokter Godwin Baxter (Willem Dafoe) het lijk van een hoogzwangere vrouw uit het water. In zijn laboratorium plaatst hij de hersens van haar baby in het hoofd van de vrouw. Hij wekt haar tot leven en noemt zijn creatie Bella (Emma Stone). Ze groeit op in de beschermde omgeving van de villa van Godwin, maar hunkert naar de buitenwereld. Godwins gladde advocaat Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo) – die hunkert om Bella te beminnen – neemt haar mee op een avontuurlijke wereldreis, waarin zij in sneltreinvaart leert over leven en dood, liefde en seks en aardige en onaardige mensen.

Fenomenale Emma
Emma Stone is fenomenaal als Bella. Volkomen geloofwaardig transformeert zij van iemand die alleen keelklanken kan voortbrengen en onvast op haar benen staat tot een wereldse dame, en dat in alle opzichten. Zo beleeft Bella de erotiek met een mix van naïviteit, blijheid en nieuwsgierigheid. Met die drie kenmerken kijkt Bella sowieso naar het leven. Ook Mark Ruffalo is op dreef. De acteur stort zich vol enthousiasme op zijn personage. Alles is overdreven bij Duncan Wedderburn: zijn weidse armgebaren, theatrale mimiek en geaffecteerde manier van praten. Het is schmieren, maar van het beste soort.

Gotisch sprookje
Het overdreven acteren hoort bij de magisch-realistische sfeer van ‘Poor things’. Regisseur Yorgos Lanthimos (‘The favorite’) filmt afwisselend in een stokoud aandoend zwart-wit en dan weer in uitbundige kleuren. Verder is alles duidelijk in de studio opgenomen, van een boottrip over de oceaan tot de binnenstad van Parijs, waardoor het allemaal wat vervreemdend overkomt. Al die elementen, tot zelfs de opzettelijk dissonante klanken in de soundtrack aan toe, maken de film tot het onweerstaanbare gotische sprookje dat het is.