The iron claw (2024)

In de jaren tachtig en negentig zijn de vier Amerikaanse broers Kerry, Kevin, Mike en David Von Erich een sensatie in de wereld van het showworstelen. Klaargestoomd door hun tirannieke vader Fritz winnen ze wereldtitels en reizen ze de wereld rond om in uitverkochte arena’s hun kunstjes te doen. Maar buiten de ring lijkt er een vloek op de familie te rusten, want binnen negen jaar zijn er drie broers overleden…

Rampspoed
In werkelijkheid stierf er nóg een Von Erich-zoon: Chris. Die verhaallijn ontbreekt in ‘The iron claw’, waarschijnlijk omdat dat te veel leed voor één film zou zijn. Nu al zit je met verbijstering te kijken naar alle rampspoed die het gezin treft. De eerste zoon overlijdt door een acute darmontsteking, twee broers (drie in het echte leven) plegen in de jaren daarop zelfmoord.

Masculien gedrag
‘The iron claw’ (vernoemd naar de signatuur worstelgreep van de Von Erichs) laat zien hoe gevaarlijk masculien gedrag is. Vader Fritz ramt er bij zijn zoons in dat echte mannen niet huilen, zelfs niet als een broer overlijdt. Zijn andere stokpaardje is: ‘The show must go on’. Zijn zoons moeten doorgaan in een moordend schema van worstelpartijen, er is geen ruimte om lichamelijke pijn (door blessures) laat staan geestelijke pijn (door de privéomstandigheden) te laten helen.

IJzersterke band
Gelukkig zijn er een paar elementen die voorkomen dat de film enkel een loodzwaar drama is. De liefdevolle, ijzersterke band die de broers opbouwen is prachtig om te zien. En de bijzondere wereld van het showworstelen zorgt voor de broodnodige verluchtiging. De groteske gevechten in de ring en de opgeblazen stampei tussen de Von Erichs en excentrieke tegenstanders toveren een lach op het gezicht.