Rosalie (2024)

Eind negentiende eeuw leefde er in Frankrijk een opvallende verschijning: de vrouw met de baard. Dat gegeven is het uitgangspunt voor het historische drama ‘Rosalie’.

De Franse regisseuse Stéphanie di Giusto richtte zich in haar speelfilmdebuut ‘La danseuse’ (2016) op de rivaliteit tussen de danseressen Loïe Fuller en Isadora Duncan, die rond het jaar 1900 in Parijs dansten. Ook in ‘Rosalie’ grijpt Di Giusto terug op de historische realiteit. Het verhaal van café- houdster Clémentine Delait, die eind negentiende eeuw bekendheid verwierf met haar flinke baard, vormde de basis voor het script. Rond 1870, net na de door Frankrijk verloren oorlog tegen Duitsland, zoekt Paul (Gustave Kervern) een echtgenoot voor zijn volwassen dochter Rosalie (Nadia Tereszkiewicz, r., met tegenspeelster Juliette Armanet). Met een flinke bruidsschat weet hij caféhouder Abel (Benoît Magimel) zover te krijgen met Rosalie te trouwen. Abel is blij, want de bruidsschat helpt om de schuld bij de rijke fabriekseigenaar Barcelin (Benjamin Biolay) deels af te lossen.

Acceptatie
Wat Abel niet weet, maar waar hij in de huwelijksnacht achterkomt, is dat Rosalie een hormonale ziekte heeft, waardoor haar hele lichaam flink behaard is. Ze had dit al die tijd verborgen weten te houden met haar kleren en een dagelijkse scheerbeurt. Abel is boos, verdrietig en beschaamd, maar Rosalie weet raad. Ze laat haar baard groeien en zorgt met haar uiterlijk en haar toewijding voor een groeiende klantenkring in de kroeg en meer inkomen. De film gaat over acceptatie van wie afwijkt van de norm – een zeer actueel thema – en gebruikt daarvoor een vrouw die kwetsbaar is maar toch krachtig. Actrice Nadia Tereszkiewicz zet zich met deze gedurfde rol zeker op de kaart bij het filmpubliek. Helaas betreedt de film tegen het eind wat clichépaden. en gaat het verhaal als een nachtkaars uit.