Twisters (2024)

28 jaar na ‘Twister’ is er nu ‘Twisters’, een update van de klassieker van Jan de Bont. ‘Twisters’ is een prima film met spannende momenten, maar geen productie die bioscoopbezoekers omver zal blazen.

Twisters’ is geen vervolg en geen remake, want er zijn geen terugkerende personages. Eigenlijk lift de film vooral mee op de naam en faam van het origineel. Verder is het een compleet nieuw verhaal, al gaat het in de basis over hetzelfde: jagen op natuurfenomenen. Hoofdpersoon is meteorologe Kate (Daisy Edgar-Jones, l.), die in de openingsscène een wervelwind probeert te stoppen met tonnen vol spul dat luiers drooghoudt. Het experiment loopt volledig uit de hand en drie collega’s van Kate komen te overlijden. Vijf jaar na die traumatische ervaring is Kate tevreden met een saai kantoorbaantje. Tot haar vriend Javi (Antony Ramos, m.) haar benadert met een nieuwe manier om het geheim van tornado’s te ontsluieren. Eenmaal in tornadostaat Oklahoma aangekomen, blijkt er een ware commerciële industrie te zijn ontstaan rondom het natuurgeweld. Er komen sensatiezoekers vanuit de hele wereld, onder wie ‘tornadotemmer’ Tyler (Glen Powell, r.), die een held is op sociale media en T-shirts en mokken verkoopt met zijn hoofd erop.

Herhaling
‘Twisters’ leunt te veel op herhaling. Regelmatig krijgen we hetzelfde recept voorgeschoteld: naar een wervelwind racen, flink heen en weer geschud worden en angstig schreeuwen. Dat gaat vervelen, hoe veel beter de speciale effecten ook zijn in vergelijking met die van ruim een kwart eeuw geleden. Zo is de laatste alles overtreffende tornado indrukwekkend, met een half dorp dat wordt verwoest en mensen die schuilen in een bioscoopzaal waar een complete wand wordt weggerukt. Op de plek waar ooit het filmdoek zat, is nu de ravage buiten te zien. Die scène werkt goed, zeker als je op dat moment zelf naar het filmdoek kijkt. Maar buiten dat biedt ‘Twisters’ niet veel nieuws en zal de film weinig kijkers omverblazen.