The silent hour (2024)

Films met politieagenten zijn er in overvloed, maar ‘The silent hour’ zorgt voor een noviteit. Een diender die doof is moet in zijn uppie een getuige beschermen tegen een overmacht aan criminelen.

Frank Shaw (Joel Kinnaman, l.) is een talentvolle agent, maar ook eentje die zonder na te denken in actie komt. Dat zien we in de eerste scène als hij achter een vluchtende crimi- neel aan holt. Shaw zet er flink de pas in, maar wordt aangereden en verliest daardoor zijn gehoor. Eigenlijk mag hij niet meer als agent werken, maar een bevriende collega vraagt hem mee naar een oud appartementengebouw om daar een getuige te verhoren. Die is namelijk ook doof en zo kan Frank zijn gebarentaal een beetje oefenen. Voor hij het goed en wel beseft, wordt het gebouw belaagd door goed bewapende en doorgewinterde criminelen. Wat nu?

Standaardactie
Het is lastig om nog origineel te zijn in dit soort actiefilms die wekelijks over ons worden uitgestort. ‘The silent hour’ probeert het in elk geval, ook al wordt er maar weinig gedaan met het feit dat de agent en zijn getuige doof zijn. Ze horen een keer hun tegenstanders niet aankomen en er zijn wat proble- men met een intercom, maar daar blijft het wel bij. Daarom is het vooral standaardactie, met veel geren door het gebouw. Alleen de achtervolgingsscène aan het begin van de film bij zeecontainers geeft de film wat extra’s. De eindeloze gangen tussen de hoog opgestapelde metalen bakken geven de illusie van een labyrint, waar de vijand om elke hoek kan zitten. Speelde de complete film zich maar in die omgeving af.