Cordero de Dios (2008)

De economische crisis in 2002 brengt talloze Argentijnen het water tot aan de lippen. Wanneer de bejaarde veearts Arturo (Jorge Marrale) door onbekende mannen wordt ontvoerd, komt er dan ook al snel een eis voor een grote som losgeld. Arturo's kleindochter Guillermina (Leonora Balcarce) durft de politie niet in te schakelen. Wel roept ze de hulp in van haar moeder, Arturo's dochter Teresa (Mercedes Morán), die sinds eind jaren zeventig in ballingschap in Frankrijk woont. Teresa komt direct naar Buenos Aires, maar heeft zelf ook niet de financiële middelen paraat om haar vader vrij te kopen. Guillermina wil daarom het familiehuis verkopen of de hulp inroepen van een oud-generaal die met Arturo bevriend was, maar Teresa reageert nogal terughoudend. Terugblikken naar 1978 brengen meer duidelijkheid over de achtergronden. In die tijd studeerde Teresa (Malena Solda) medicijnen en woonde ze met haar man Paco (Juan Minujín) en hun zesjarige dochtertje Guillermina in Buenos Aires. Het stel hield zich in die tijd bezig met activiteiten tegen het militaire regime...

Hoog gewaardeerd
Dit speelfilmdebuut van Lucía Cedrón was afgelopen januari de openingsfilm op het filmfestival in Rotterdam en werd daar door het publiek hoog gewaardeerd. Cedrón vertelt hierin een persoonlijk verhaal dat aansluit bij haar eigen ervaringen. Haar vader, filmmaker Jorge Cedrón, vertrok eind jaren zeventig zelf als balling naar Frankrijk, waar hij in 1980 onder verdachte omstandigheden overleed. Lucía was op dat moment zes jaar oud. Zoals Nederlandse filmmakers niet uitgekeken raken op de Tweede Wereldoorlog, zo keert de militaire dictatuur regelmatig terug in de Argentijnse cinema. In 1985 al werd deze donkere bladzijde in de geschiedenis aangekaart in Oscarwinnaar 'La historia oficial', later ook in bijvoorbeeld 'Buenos Aires vice versa' en vorig jaar nog in 'Crónica de una fuga'. 'Cordero de Dios' legt het echter af tegen deze titels. Niet vanwege het verhaal of het spel, want dat is dik in orde, maar vanwege de lichte onbalans. Cedrón kiest niet duidelijk tussen familiedrama, thriller of politiek drama en heeft nog niet het juiste evenwicht gevonden tussen zwaar en subtiel. Toch is het een prima debuutfilm.