La ventana (2009)

De Argentijnse regisseur Carlos Sorin komt met een fijngevoelige, kleine film, waarmee hij zonder poespas of malle fratsen een fragmentje van het ware leven op het witte doek weet te toveren.

De oude Don Antonio (Antonio Larreta) is stervende op zijn hacienda. Na een hartaanval wordt de tachtigjarige landeigenaar verzorgd door zijn bediendes, María del Carmen (María del Carmen Jiménez) en Emilse (Emilse Roldán). Terwijl Don Antonio's gedachten teruggaan naar herinneringen uit zijn vroege jeugd wacht hem een bijzondere dag. Zijn in Spanje woonachtige zoon zal die avond voor het eerst sinds vele jaren op bezoek komen, nadat deze jarenlang als vermaard concertpianist over de wereld is getrokken. Ondersteund door zijn bediendes kijkt Don Antonio door zijn venster uit over zijn landgoed in Patagonië en hij geeft hen opdracht het bezoek tot in de puntjes voor te bereiden. De beste champagne moet worden klaargezet en het lekkerste eten bereid. Zelfs de pianostemmer komt langs om de oude piano weer enigszins op te kalefateren. 's Middags glipt de verzwakte Antonio in een onbewaakt ogenblik in zijn kamerjas het huis uit, om wellicht voor de laatste maal over zijn land te kunnen lopen.Rustige montages
Hoofdpersoon Antonio Larreta is een Uruguyaanse filmmaker en acteur, die vooral bekendheid geniet als scenarioschrijver van onder meer 'Yo, la peor de todas' (1990) en 'Juana la loca' (2001). Regisseur Carlos Sorin is in Nederland bekend van zijn kleine juweeltjes 'Historias mínimas' (2002) en 'Bombón: El perro' (2004), die allebei ook in Patagonië speelden. Typerend voor zijn films lijkt het ontbreken van grote verhalen. Sorin geeft een inkijkje in heel gewone levens en toont zich een meester in het verbeelden van menselijkheid. Zijn portret van Don Antonio in 'La ventana' (Het venster) wordt vergeleken met Ingmar Bergmans 'Wilde aardbeien', waarin een oude professor terugkijkt op zijn leven. De gelaagdheid van Bergmans werk hanteert Sorin niet, maar de rustige montages en beperkte dialogen nodigen wel uit dieper te kijken dan de oppervlakte. Zelfreflectie, ouderdom, familiebanden en het naderende levenseinde, dat zijn de thema's waar de film je over laat nadenken. Het venster uit de titel moet hiervoor echter wel openstaan.