Tramontana (2009)

Het bergdorp Cadaqués in Noord-Spanje wordt 's winters geplaagd door de 'tramontana'. Deze koude, sterke wind kan een desastreuze uitwerking hebben op de menselijke stemming- en dat blijft niet altijd zonder gevolgen.

In de jaren dat naast de tramontana ook de koude wind van het Franco-regime het land teisterde, voltrok zich een drama in Cadaqués. Bij het verlaten van de dorpskerk op kerstavond zagen de kerkgangers een sneeuwpop aan een balkon hangen. De achttienjarige, bevallige Rosa Campos de Amor (Yohana Cobo) herkent in de sneeuwgestalte echter haar geheime, zestigjarige minnaar Pepet Tremolls (Lluís Soler). Vele jaren later treffen enkele oude dorpsbewoners elkaar op een bingoavond en ze proberen de gebeurtenissen te reconstrueren. Wat was er nu precies tussen Pepet en Rosa? Heeft Pepet zich uit wanhoop zelf opgehangen? Is hij door een jaloerse dorpsgenoot om het leven gebracht? Of was het de tramontana die de gemoederen dusdanig beroerde dat dit onheil zich voltrok? In fraaie flashbacks ontrolt zich langzaam de geschiedenis van die onmogelijke liefde tussen een oude man en een jong meisje.

Poëtisch Spaans
Regisseur Ramón Gieling, die inmiddels alweer ruim dertig jaar films maakt, is toch vooral bekend om die ene prachtige documentaire over Johan Cruijff: 'En un momento dado'. Zijn persoonlijke band met Spanje is al jaren herkenbaar in zijn werk; zo maakte Gieling onder meer documentaires over Luis Buñuel en in 2008 over de Spaanse zanger Joaquín Sabina, wat hem een Gouden Kalf-nominatie opleverde. In 2009 waagde hij zich aan een speelfilm naar een eigen scenario, die als openingsfilm werd vertoond op het Nederlands Film Festival in Utrecht. Iedereen kan vaststellen dat Gieling een aardige film heeft afgeleverd. Poëtisch, soms dromerig, fraai in beeld gebracht en herinnerend aan beschrijvingen van Gabriel Garcíia Márquez. De twee hoofdpersonages zijn mooi tegenover elkaar geplaatst, maar helaas maken de overige rollen te weinig indruk om te blijven hangen. Jammer is ook dat Gieling er niet goed in is geslaagd om het abstracte gegeven van de bergwind uit de titel tastbaarder te maken. Hierdoor is de film als een zomerbries; aangenaam, maar zo weer voorbij.