Homeland (2011)

George Sluizer, de regisseur van 'Spoorloos', belicht in deze documentaire de Palestijnse zaak. Het is een zeer persoonlijk portret van enkele families en een pamflet tegen de onderdrukking door Israël.

De 78-jarige George Sluizer is zelf nadrukkelijk aanwezig in 'Homeland'. In de jaren zeventig en tachtig had hij al eens drie documentaires gemaakt over enkele Palestijnse families in Beirut en in een vluchtelingenkamp in Libanon: 'Land der vaderen', 'A reason to go' en 'Adios Beirut'. Nu Sluizer na een gesprongen aorta de dood in de ogen heeft gekeken, voelde hij de noodzaak nog eenmaal terug te keren naar deze families en daar een film over te maken. Het weerzien is ontroerend. Zo laat de 92-jarige vader van het gezin Hammad, waar Sluizer in de jaren zeventig wekenlang verbleef, met tranen in zijn ogen weten dat hij Sluizer ziet als z'n eigen zoon. Hij draagt Sluizers foto altijd bij zich en is gelukkig dat de filmmaker het gezin na al die jaren nog niet is vergeten. Het gevoel is wederzijds en Sluizer doet zijn best alle kinderen van het grote gezin Hammad op te zoeken, tot in Zuid-Amerika aan toe. De interviews worden doorsneden met beelden van hen uit de vroegere documentaires.

Persoonlijk verhaal
Naast de persoonlijke dimensie van de film is er de politieke kant van het verhaal. Sluizer, die als zoon van een joodse vader tientallen familieleden is kwijtgeraakt in de concentratiekampen van de nazi's, is geschokt door de onderdrukkende politiek van Israël. Door de film heen strooit Sluizer citaten van vroegere politieke kopstukken van Israël, onder wie Ben Goerion, Golda Meir en Ariel Sharon, waaruit blijkt dat zij de Palestijnen het liefst wilden verdrijven of vernietigen. Hij toont een indrukwekkend fragment van een Palestijns huis dat wordt gesloopt, praat met onverzoenlijke joodse kolonisten en brengt zelfs een fictief bezoek aan Sharons ziekenhuisbed. Sluizer toont zijn liefde voor het Palestijnse volk, uit zijn woede over de agressie van Israël en slaagt er tevens in een persoonlijk verhaal te vertellen. Toch zijn er ook minpunten: Sluizer is wat te veel zelf in beeld en de structuur van de film is wat rommelig. Dat bleek echter geen belemmering om in oktober jongstleden in Abu Dhabi de Black Pearl voor Beste Documentaire te winnen.