Wuthering heights (2012)

Emily Brontë's roman 'Wuthering heights' (1847) behoort tot de klassieke werken uit de literatuur. Zo'n boek vraagt elke generatie om een nieuwe verfilming en regisseur Andrea Arnold waagde zich aan deze zeer eigenzinnige versie. De familie Earnshaw woont in een sober huisje op de uitgestrekte heidevelden van Yorkshire. Op een dag komt vader Earnshaw (Paul Hilton) terug van een tripje naar Liverpool. Hij brengt een zwarte straatjongen (Solomon Glave) mee, die hij opneemt in het gezin en de naam Heathcliff geeft. De jongen wordt echter stelselmatig vernederd en mishandeld door Hindley (Lee Shaw), de oudere zoon van het gezin. Genegenheid krijgt hij alleen van dochter Cathy (Shannon Beer), met wie hij lange wandelingen over de hei maakt en voor wie hij na verloop van tijd een diepe passie voelt. Wanneer pa overlijdt, neemt Hindley de boerderij over en hij dwingt Heathcliff in de stal bij de beesten te slapen. Gefrustreerd verlaat de jongen het huis om pas tien jaar later als volwassen Heathcliff (James Howson) terug te keren. Hij is in die tijd rijk en succesvol geworden, maar hij is niet de enige die is veranderd. Hindley is intussen straatarm en Cathy (Kaya Scodelario) is getrouwd met de gefortuneerde Edgar (James Northcote).
Zwarte Heathcliff
De eerste vraag die in je opkomt bij deze film is: waarom is er een nieuwe verfilming van dit klassieke boek nodig? Het antwoord: de versie met Juliette Binoche en Ralph Fiennes is inmiddels al ruim twintig jaar oud en Oscarwinnares Andrea Arnold, die eerder 'Fish tank' maakte, zou in elk geval een opvallende eigen interpretatie kunnen geven. Dat klopt: de film beslaat slechts het halve boek en het personage Heathcliff is ditmaal ineens zwart. Toch houdt Arnold zich wel meer dan anderen aan de sfeer van het boek: de omstandigheden zijn zwaar en deprimerend; er is continu regen, sneeuw of mist en de personages zitten vol bloed en modder. Het maakt de film zwaar en ongemakkelijk om te zien, te meer daar de dialogen grotendeels zijn weggelaten en er geen muziek klinkt, alleen de gierende wind. Geweld tegen mens en dier, necrofilie, treurige ellende en onsympathieke personages laten dit drama echter de volle 129 minuten niet romantisch worden en dat is onvergeeflijk voor een verfilming van deze grote roman.