Ascent (2017)

Weinig bergen spreken zo tot de verbeelding als de heilige Mt. Fuji in Japan. Kunstenares en filmmaakster Fiona Tan nam deze vulkaan als onderwerp voor haar nieuwste project: een film met uitsluitend foto’s van Mt. Fuji.

De berg Fuji is met z’n 3.776 m niet eens heel hoog, maar de top is wel het hoogste punt van Japan. In de Japanse cultuur neemt Fuji een belangrijke plaats in; volgens oude legenden vormde de berg de oorsprong van het leven, en elke zomer beklimmen zo’n 300.000 mensen deze haast perfecte vulkaankegel. Dat gaat tegenwoordig in kolonne, over goede, brede paden, maar nog altijd steil omhoog. Kunstenares Fiona Tan, die in 2016 de mogelijk-heden van het medium film verkende met ‘History’s future’, maakte van haar tweede film ‘Ascent’ (Beklimming) een vormexperiment, dat volledig bestaat uit vele honderden foto’s van Mt. Fuji, voorzien van een voice-over. Het bekende fotomerk Fuji indachtig is dat niet eens zo’n vreemde keuze. Film is natuurlijk niets anders dan een reeks foto’s die met 25 beeldjes per seconde op het scherm verschijnen. Tan komt amper aan de 25 foto’s per minuut, maar weet hiermee een bijzondere sfeer op te roepen.

Reflectie
Aan de foto’s, die ze uit allerlei archieven plukte en van mensen kreeg toegestuurd, voegt ze een fictief verhaal toe. Mary, een Engelse dame, krijgt een pakket opgestuurd met brieven en foto’s van haar overleden Japanse partner Hiroshi. Het lezen van deze brieven leidt bij Mary (de stem van Fiona Tan) tot bespiegelingen over het leven, de liefde en haar verdriet om de dood van Hiroshi. Zijn stem (Hiroki Hasegawa) is ook te horen, wanneer hij vertelt over zijn beklimming van Fuji. Tan toont prachtige plaatjes van de berg zoals die in de reisfolders staan, met de sneeuwkraag weerspiegeld in het Kawaguchimeer, maar ook kiekjes van gewone mensen, soms onscherp of genomen vanuit een rijdende auto, en oude negentiende-eeuwse foto’s met geisha’s die opzichtig poseren. Het resultaat is een kunstzinnige film, die verleidt tot wegdromen, meedeinen op het ritme, contemplatie en reflectie. Wat kan een kunstenaar nog meer verlangen van haar publiek?