Takara, la nuit où j'ai nagé (2017)

De Frans-Japanse coproductie ‘Takara ...’ is een zeldzaam en ontroerend kleinood. Het toont een woordeloos avontuur van een zesjarig Japans jongetje dat een dag lang door de sneeuw banjert.

Films zijn er in talloze genres, vormen en stijlen, maar een productie zoals ‘Takara, la nuit où j’ai nagé’ komt slechts heel zelden voorbij. Misschien is dit
uit commercieel oogpunt verklaarbaar, volle zalen zal de dialoogloze lm niet direct trekken.Toch is het om artistieke redenen jn dat de Japanse lmmaker Kohei Igarashi en zijn Franse collega Damien Manivel hun krachten hebben gebundeld voor het scenario en de realisatie van dit wonderschone project. En het geheel vergt niet veel meer dan een zesjarig jongetje en een stad in de sneeuw. Dit jongetje Takara wordt ’s nachts wakker wanneer zijn vader in alle vroegte van huis gaat om naar zijn werk op de vismarkt te gaan.Takara kan de slaap niet meer vatten, maakt een tekening en speelt wat met zijn speelgoed. Wanneer zijn moeder opstaat, is het tijd om naar school te gaan.Takara wordt warm ingepakt en gaat op pad.

Op zoek
Bij de school gebeurt echter iets onverwachts; Takara gaat de school niet binnen, maar neemt een andere route. Hij dwaalt door de sneeuw, belandt op het station en neemt een trein. Zijn tocht voert hem naar de grote stad, waar hij zijn ogen uitkijkt. Maar hij is ergens naar op zoek. Gedurende vrijwel de hele film van krap vijf kwartier staat de camera opTakara gericht. Zijn dwaaltocht lijkt niet eens zo’n enorme onderneming, voor een kind van zes is het een echt avontuur. Van het publiek wordt wel wat geduld gevraagd en een goed observatievermogen. Juist in de kleinste details schuilen de fraaiste elementen. Waar is Takara’s handschoen ineens gebleven? Wat staat er op zijn foto’s? En was het hele avontuur nu een droom of niet? Takara’s mooie blauwe muts geeft antwoord op die vraag. In ‘Takara ...’ wordt geen woord gesproken, maar in dit geval zeggen de prachtige beelden genoeg.