A gentle creature (2017)

Net als in zijn eerdere films ‘My joy’ en ‘In the fog’ schetst regisseur Sergei Loznitsa een inktzwart beeld van Rusland. De zoektocht van een eerzame burger strandt in eindeloze bureaucratie, corruptie en wetteloosheid.

De in Wit-Rusland geboren en in Oekraïne getogen Sergei Loznitsa studeerde eind vorige eeuw enkele jaren aan de filmacademie in Moskou. Sindsdien heeft hij ruim twintig films gemaakt. Voor ‘A gentle creature’ liet hij zich inspireren door het gelijknamige verhaal van Dostojewski, al zijn er naast de titel weinig overeenkomsten in de film terug te vinden. De hoofdpersoon in ‘A gentle creature’ is een vrouw wier naam nergens wordt genoemd. Ze woont met haar hond in een afgelegen boerderijtje. Haar man zit ergens ver weg in de gevangenis wegens moord. Een teruggestuurd pakketje met eten brengt het verhaal op gang. De vrouw doet navraag bij het postkantoor waarom het pakket niet bij haar man is bezorgd, maar wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Dan besluit ze het pakket zelf bij haar man langs te brengen.

Indringende ellende
Na een lange reis komt ze in het oord waar de gevangenis staat, maar toegang krijgen tot haar man is nog niet zo eenvoudig. Botte beambten, corrupte agenten, schreeuwende dronkaards en andere onbetrouwbare types maken haar verblijf langzaam tot een hel. Alle hulp die ze krijgt aangeboden loopt uit op een deceptie, met als dieptepunt een bezoek aan een bureau voor mensenrechten. De vrouw blijft ondanks alle ontberingen stoïcijns voor zich uitkijken. Loznitsa neemt ruim de tijd (143 minuten) voor zijn sombere schets van het moderne Rusland, maar de ellende is er in zijn ogen dan ook niet gering. Knap zijn de indringende dialogen van talloze bijfiguren, die niets dan wanhoop en misère uitstralen. Geen vrolijke film, wel een zeer pakkende.