Elizabeth (2022)

Een liveversie van ‘The crown’ is ‘Elizabeth’ niet. Het is wel meer niet: De documentaire kent geen voice-over of pratende hoofden en wordt niet verteld in chronologische volgorde. Niemand komt speciaal voor ‘Elizabeth’ aan het woord, zelfs de naamgeefster niet. Alles wat wordt gezegd en getoond is uit privéopnamen, filmpjes van fans, journaals et cetera. De knipoog zit hem in collages van herhalende rituelen. Zoals tientallen shots van de wuivende koningin, waar zelfs een zwaaiend Elizabeth-poppetje tussen zit. Of een kostelijke montage gewijd aan de bulderende neplach, waar zowat iedereen zich aan schuldig maakt bij een koninklijke ontmoeting. ‘Elizabeth’ neemt geen standpunt in, het is niet voor of tegen het koningshuis. Wat het wel doet zoals bij ons in ‘Het verhaal van Nederland’ is de andere kant van (helden)daden tonen. Een Britse Tweede Wereldoorlog-propaganda-film juicht dat Dresden tot as is gebombardeerd en wordt direct gevolgd door een filmpje van een oude vrouw, die volkomen ontredderd door de verwoeste Duitse stad loopt. De documentaire gaat hink-stap-springend door Elizabeths leven, waarbij elk segment wordt aan-gegeven met een titel. De onderwerpen variëren van haar jeugd, de premiers die Elizabeth zag langskomen en haar huwelijk met de vorig jaar overleden prins Philip. Ook haar liefde voor de paardensport komt langs. U ziet prachtige beelden van Elizabeth in de koninklijke lounge tijdens een race, waarbij ze haar favoriet hartstochtelijk toejuicht. Er is ook een hoofdstuk over de drama’s in haar leven, waarbij de in ongenade gevallen zoon Edward niet wordt vergeten. ‘Elizabeth’ is een speelse, mooie documentaire geworden, waarin niets wordt weggemoffeld, maar waar wel een enorm respect voor de vrouw uit spreekt. Het is een prachtig slotakkoord van de vorig jaar overleden regisseur Roger Michell.